Ik droomde eens...
Door: Annerieke
Blijf op de hoogte en volg Annerieke
04 Maart 2014 | Suriname, Paramaribo
Ik droomde eens. Nee ik droomde heel vaak en nog steeds. Ik droom vaak dat ik als Verpleegkundige zo'n goede carrière heb opgebouwd dat ik bij de gaafste dingen mocht handelen. Zo lijkt het me super om in een gele auto met zwaailichten met macht tien richting het grootste ongeluk van de wereld te racen. De adrenaline giert door je lijf. Het enige doel is: Als mijn patiënt maar blijft leven. Rennen voor een leven dus onder de gekste omstandigheden. En die iets te grote droom begint steeds meer werkelijkheid te worden. SEH verpleegkundige wordt je in Nederland niet zomaar. Een aantal jaartjes leren en heel veel geluk is daarvoor minstens nodig. En nu ben ik nog niet eens met mijn carrière begonnen en ik werk op de SEH. Niet echt te vergelijken met Nederland maar de hectiek en drama is er wel. Er komen wel mensen die net iets is overkomen en ik mag ze dan met open armen ontvangen in het ziekenhuis. Vandaag was ik zo gelukkig. Ik voelde me echt een stoer wijf. Er werd gemeld dat er een patiënt opgehaald moest worden. Er werd gezegd dat we de patiënt bewusteloos zouden aantreffen. Elke dag zijn er 2 SEH verpleegkundigen die met de Ambu mensen ophalen als dat nodig is. Eén collega was al weg. Ik hoorde iets in de wandelgangen en ben gelijk naar mijn collega toegestapt. Lieve collega mag ik a.u.b. mee? Ja natuurlijk mag je mee. Handschoenen aan rustig richting de Ambu lopen. Onderweg kwamen we een bekende tegen dus nog ff kletsen terwijl de lampen op de auto al aan stonden. Zodra we het ziekenhuis terrein af waren begon het feest. De sirene ging aan en racen met dat ding. Ik werd spontaan wagenziek maar toch. Ik had zoveel adrenaline dat ik er niet zo over nadacht. Die schakelbak kon behoorlijk crossen tussen al die auto's. Alle auto's vliegen voor je aan de kant dat is wel stoer. Hoe ze hier de weg weten? Geen idee. Ze hebben geen tomtom dus we moeten maar vertrouwen op de chauffeur. Deze heeft trouwens totaal geen verstand op medisch gebied hij kan alleen auto rijden. Nou autorijden.. hij weet waar het gaspedaal en de rem zit.
We kwamen aan bij een huis. De politie stond ons al op te wachten. Wij noemen het huis een bouwval. De ingestorte schuren in Nederland is er niks bij. De patiënt lag binnen in de hangmat. Deze hangmat paste net in huis. Het was een houten huisje die bij een klein stormpje zo in elkaar valt. Geen deuren maar een vies kleed als deur. Een bankje waar je op moest springen omdat er geen beenruimte was. Maar goed onze patiënt lag daar dus. Ze was gewoon bij bewustzijn maar had veel pijn. Oorzaak wisten we niet want patiënt was niet gevallen. Patiënt had bloed overgegeven en dat was toch verontrustend vond familie. In al dat braaksel was 1 druppel bloed te zien. Maar vind je het gek als je twee dagen braakt dan kan er een haarvaatje knappen. Maar is daar een ambu voor nodig. Na de nodige moeite stapte mevrouw uit haar hangmat. De chauffeurs had de ambu in de bosjes kunnen neerzetten en had de 'brancard' gepakt. De afstap van het huis naar buiten was ongeveer een halve meter. Best lastig voor oude mensjes dus. De brancard was ongeveer een halve meter hoog. Bukkend dat ding naar de auto rijden dus. Niet erg ergonomisch dus om met een zwaar persoon over stenen en zand te rijden. Er zaten dus ook niet van die inklapbare poten ofzo aan dus we moesten die brancard in de auto tillen. Ik heb maar net gedaan alsof ik druk ben want ik geloof dat die politiemannetjes veel sterker zijn en ik ga niet mijn rug breken omdat ze hier zulke achtelijke ambulances hebben. Onderweg kreeg de patiënt een bakje zodat ze kon overgeven. Nouja dat is wel nodig in een hobbelding als deze. Verschrikkelijk. De patiënt vloog nog net niet van die brancard af. In de ambu kunnen ze bijna niets. Ze kunnen zuurstof geven, infuusje prikken, bloed afnemen en met een gaasje een wondje beetje dichthouden. In vergelijking met wat we in ons land zien is dat natuurlijk niks. Ik snap nu dus waarom de meeste mensen zelf met hun auto naar het ziekenhuis rijden. Het enige voordeel van een ambu is dat ze een sirene op hun dak hebben zitten. Maar toch is een stukje van mijn droom werkelijkheid geworden. Ik voelde me de koningin. Wow wat er dan gebeurt is onbeschrijfelijk. Hopen op nog heel veel ritjes dus. En hopelijk de volgende keer net iets heftiger. Als ik de kans krijg dan wil ik dat toch ff meemaken.
Jullie snappen dat ik hevig aan het nadenken ben over een vervolgstudie:)
En wat hebben we nog meer gedaan?
Donderdag hadden we geen zin om te koken dus zijn we lekker naar de Mac geweest. Na het eten zijn Dick en ik nog even wezen shoppen. Lachen hoor die kleding van hier. En die schoenen waar ze hier op lopen echt niet normaal. Je word spontaan een halve meter langer als ze die dingen aan doet. En niemand kan er normaal op lopen. Alles is goedkoop in verhouding met wat we gewend zijn dus I Love It.
Vrijdagochtend zijn we naar de markt geweest. Echt grappig was dat. Gewoon je oude rommel, kleding, schoenen of wat dan ook op een houten kraampje leggen en hopen dat het verkoopt. En vooral geen prijsjes neerhangen want als er Nederlanders komen kun je ze lekker in de maling nemen. Die hebben toch geld zat.
Zaterdag zijn we naar het strand geweest. White Beach heet dat. Op Google worden gouden bergen beloofd. Nou niet dus. Een klein stukje was afgezet met een hek want anders komen er beesten die ons lekker willen opeten. De halve dag wachten op water en ja toen konden we zwemmen. Het water komt van de zee dus we hadden te maken met eb en vloed. Het water was ranzig maar de afkoeling was heerlijk. Op het strand stonden houten huisjes waar je in kon zitten en waar je 's nachts een hangmat mag hangen. Het was bloedheet dus we hebben uitermate genoten. Snel maar weer een dagje plannen.
En vrijdagochtend was ik zo gelukkig. Ik dacht laat ik eens in de brievenbus kijken en ja hoor we hadden post. De eerste kaarten zijn aangekomen. Ontzettend leuk. Ze hangen boven mijn bed maar mijn muur is nog lang niet vol dus alles is van harte welkom.
Alle reacties etc. vind ik ook erg leuk. Heel fijn dat er zoveel mensen zijn die aan je denken, met je meeleven en interesse tonen in je verhalen. Mijn hartelijke dank:)
Tot de volgende keer..
Annerieke
We kwamen aan bij een huis. De politie stond ons al op te wachten. Wij noemen het huis een bouwval. De ingestorte schuren in Nederland is er niks bij. De patiënt lag binnen in de hangmat. Deze hangmat paste net in huis. Het was een houten huisje die bij een klein stormpje zo in elkaar valt. Geen deuren maar een vies kleed als deur. Een bankje waar je op moest springen omdat er geen beenruimte was. Maar goed onze patiënt lag daar dus. Ze was gewoon bij bewustzijn maar had veel pijn. Oorzaak wisten we niet want patiënt was niet gevallen. Patiënt had bloed overgegeven en dat was toch verontrustend vond familie. In al dat braaksel was 1 druppel bloed te zien. Maar vind je het gek als je twee dagen braakt dan kan er een haarvaatje knappen. Maar is daar een ambu voor nodig. Na de nodige moeite stapte mevrouw uit haar hangmat. De chauffeurs had de ambu in de bosjes kunnen neerzetten en had de 'brancard' gepakt. De afstap van het huis naar buiten was ongeveer een halve meter. Best lastig voor oude mensjes dus. De brancard was ongeveer een halve meter hoog. Bukkend dat ding naar de auto rijden dus. Niet erg ergonomisch dus om met een zwaar persoon over stenen en zand te rijden. Er zaten dus ook niet van die inklapbare poten ofzo aan dus we moesten die brancard in de auto tillen. Ik heb maar net gedaan alsof ik druk ben want ik geloof dat die politiemannetjes veel sterker zijn en ik ga niet mijn rug breken omdat ze hier zulke achtelijke ambulances hebben. Onderweg kreeg de patiënt een bakje zodat ze kon overgeven. Nouja dat is wel nodig in een hobbelding als deze. Verschrikkelijk. De patiënt vloog nog net niet van die brancard af. In de ambu kunnen ze bijna niets. Ze kunnen zuurstof geven, infuusje prikken, bloed afnemen en met een gaasje een wondje beetje dichthouden. In vergelijking met wat we in ons land zien is dat natuurlijk niks. Ik snap nu dus waarom de meeste mensen zelf met hun auto naar het ziekenhuis rijden. Het enige voordeel van een ambu is dat ze een sirene op hun dak hebben zitten. Maar toch is een stukje van mijn droom werkelijkheid geworden. Ik voelde me de koningin. Wow wat er dan gebeurt is onbeschrijfelijk. Hopen op nog heel veel ritjes dus. En hopelijk de volgende keer net iets heftiger. Als ik de kans krijg dan wil ik dat toch ff meemaken.
Jullie snappen dat ik hevig aan het nadenken ben over een vervolgstudie:)
En wat hebben we nog meer gedaan?
Donderdag hadden we geen zin om te koken dus zijn we lekker naar de Mac geweest. Na het eten zijn Dick en ik nog even wezen shoppen. Lachen hoor die kleding van hier. En die schoenen waar ze hier op lopen echt niet normaal. Je word spontaan een halve meter langer als ze die dingen aan doet. En niemand kan er normaal op lopen. Alles is goedkoop in verhouding met wat we gewend zijn dus I Love It.
Vrijdagochtend zijn we naar de markt geweest. Echt grappig was dat. Gewoon je oude rommel, kleding, schoenen of wat dan ook op een houten kraampje leggen en hopen dat het verkoopt. En vooral geen prijsjes neerhangen want als er Nederlanders komen kun je ze lekker in de maling nemen. Die hebben toch geld zat.
Zaterdag zijn we naar het strand geweest. White Beach heet dat. Op Google worden gouden bergen beloofd. Nou niet dus. Een klein stukje was afgezet met een hek want anders komen er beesten die ons lekker willen opeten. De halve dag wachten op water en ja toen konden we zwemmen. Het water komt van de zee dus we hadden te maken met eb en vloed. Het water was ranzig maar de afkoeling was heerlijk. Op het strand stonden houten huisjes waar je in kon zitten en waar je 's nachts een hangmat mag hangen. Het was bloedheet dus we hebben uitermate genoten. Snel maar weer een dagje plannen.
En vrijdagochtend was ik zo gelukkig. Ik dacht laat ik eens in de brievenbus kijken en ja hoor we hadden post. De eerste kaarten zijn aangekomen. Ontzettend leuk. Ze hangen boven mijn bed maar mijn muur is nog lang niet vol dus alles is van harte welkom.
Alle reacties etc. vind ik ook erg leuk. Heel fijn dat er zoveel mensen zijn die aan je denken, met je meeleven en interesse tonen in je verhalen. Mijn hartelijke dank:)
Tot de volgende keer..
Annerieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
