I Love Su

Excuus dat ik jullie een tijdje heb laten wachten. Ik kreeg al allemaal vragen waar mijn verslag bleef dus bij deze.
Ik ben net heel druk geweest. Samen met Marieke hebben we heel het huis op zijn kop gezet. Alles is schoon en ruikt lekker. De was hangt buiten aan de waslijn te drogen.De wasmachine was wel bijna kapot maar gelukkig doet die het nog. Wij heel leuk alles wassen en opeens een herrie uit dat ding. Nee echt niet normaal. Wij schrikken ons naar, snel dat ding uitgezet maar later deed die het wel weer normaal gelukkig.
De mensen die mij kennen snappen wat ik bedoel. Schoonmaken is totaal niet mijn ding. Ik ga liever een lekker maaltijdje koken. Maar ja ik heb hier geen moeder die de wc schoonmaakt dus nu moeten we het zelf doen. Nu we klaar zijn geeft het wel een voldaan gevoel. Misschien leer ik het nog en ga ik in Nederland spontaan aan de schoonmaak als dat nodig is.


We zitten al weer op een vierde deel van onze reis. De tijd gaat zo snel. Het lijkt allemaal zo lang te duren maar nu we eenmaal ons plekje hebben gevonden vliegt de tijd. Wel begin ik mijn familie en vrienden te missen maar mijn huisgenoten sleuren me overal doorheen. Vooral op speciale dagen zoals verjaardagen. Even een cadeautje regelen via internet en iedereen is weer blij. Ja ik moet wel wat van me laten horen want ik ben veel te bang dat ze me vergeten.
Vorige week vrijdag hebben we eerst lekker uitgeslapen. Nou mijn huisgenoten dan. Mijn bed bestaat uit een paar planken met een dun matrasje dus lekker liggen voor mijn plezier zit er niet bij. Ik wilde graag naar de kapsalon om mijn haar te laten vlechten. Kom ik daar aan krijg ik te horen dat het druk is. De volgende ochtend om 9 uur mocht ik terug komen. Jammer want ik had een plannetje in mijn hoofd en nu ligt dat in duigen dus dat vind ik beetje lastig. In de middag hebben we lekker buiten bij een zwembadje gelegen. Heerlijk die afkoeling. Na het avondeten zijn we gezellig bij de familie Bijkerk geweest. Daar hebben we een film gekeken van de oorsprong van de MAF. Heel bijzonder en mooi om dat te zien. Nu snap ik pas wat een bijzonder werk deze organisatie verricht.
Op de terugweg naar huis fietsen we op ons gemakje door de straten van Paramaribo. Ik hoor opeens geblaf naast me. En laat ik dat nu net niet zulke leuke en lieve beesten vinden. Ik ging gelijk als een speer vooruit met mijn fiets. Deze honden worden niet opgevoed als huisdieren maar als echte waakhonden. Ze nemen zo een hap uit je lijf als je niet oppast.

Zaterdag zijn we bij Neotropical Butterflypark geweest. Daar konden we het hele levenscyclus van de vlinders bekijken. Deze vlinders worden een paar keer in de week geëxporteerd naar andere landen. Per levering ongeveer 1500 vlinders. Je kan wel voorstellen wat een werk dat is.
Daarna gingen we richting het water. We hebben uren aan een soort rivier gelegen. Heerlijk tot rust komen, nadenken over van alles en nog wat en genieten van de mooie natuur. Deze plaats wordt Nieuw Amsterdam genoemd. Waarom? Geen idee. Maar dit is een rivier die uitkijk geeft op de Oceaan. Het is echt heel erg mooi. Nadat we een hele mooie zonsondergang hebben gezien zijn we richting huis gereden. Onderweg nog even wat gegeten en toen waren we zo moe dat we nodig naar ons bedje moesten. Oh nee nog niet want ik moest mijn uniformen nog strijken. Ja dat hoort er ook gewoon bij.

Zondagochtend werd het Heilig Avondmaal bediend in de kerk. Wel leuk om te zien dat het hier zo anders gaat. Hier wordt niet echt een formulier voorgelezen. Alleen de gedeelten uit de Bijbel die in het formulier staan.
De dominee ging met een mand met brood langs de rijen. Iedereen die deel wilde nemen mocht een stukje pakken. Daarna ging hij met cupjes langs de rijen.

En toen was het weer maandag. Er moest weer gewerkt worden. Maar ik werd al snel blij. Ik stond ingepland in de shockkamer. Daar staan monitoren, apparatuur voor intuberen, beademingsapparatuur enz.De echt spannende gevallen worden dus daar behandeld. En de verpleegkundigen van de shockkamer moeten ook uitrijden als er een melding is. En ik had geluk want er waren wel een aantal ritjes. Niet leuk voor de slachtoffers maar toch. Dinsdag stond ik ook weer op die kamer ingepland.
Er kwam een melding binnen dat een vrouw was bevallen. Geen enkele hulpverlener was aanwezig dus werden wij opgeroepen. Er moest toch iemand zijn die de navelstreng ging afknellen.
Ik stapte heel blij met mijn gele SEH jasje de Ambu in. We reden over een enorme hobbelweg en hebben de Ambu midden in de straat stil gezet. De politie was al ter plaatse. Voordat de Ambu ergens is moet de politie altijd al ter plaatse zijn. Ik stapte uit, deed mijn handschoenen aan en nam het partuspakketje mee (pakket met materialen voor de bevalling en baby enz.) De politie melde dat de vrouw achterin een soort weilind in een huis lag. Na vijf minuten lopen door hoog gras zag ik een huisje staan. Er zaten echt wel tien mensen buiten. Het was een oud in elkaar gezakt huisje. Voordat ik bij het huis kon komen moest in over een dun doorgezakt houten plankje lopen over een sloot. Eenmaal binnen eerst de navelstreng doorgeknipt en de baby in een doek gewikkeld. Allemaal schreeuwende mensen om ons heen die even goed wilde zien wat we deden. Ondertussen werd de brandcar gehaald voor de moeder. Mijn collega vroeg of ik vast met de baby naar de auto wilde lopen. Ja natuurlijk wil ik dat. Met een heel lief, klein, bruin kindje liep ik naar buiten. De politie melde nog even dat ik moest oppassen dat ik niet in de sloot zou vallen. Bedankt meneer want nu gaat het dus helemaal niet goed komen. Ik liep heel blij naar de auto toen ik opeens een paar honden hoorde. Ik keek achterom en zag een paar grote honden blaffend op me af komen. Ik heb echt zoveel angsten uitgestaan op dat moment. Ze gromden en blaften enorm. Ik dacht echt dat ik aangevallen zou worden. Heel hard lopen was de enige oplossing. Ik gaf een schreeuw tegen de politie dat ik die honden eng vond en die man haalde al bijna zijn pistool tevoorschijn. De moeder van de baby lag op de brandcar. Maar een brandcar door het gras duwen is niet zo fijn. Dus een aantal mannen bijeen geroepen en tillen maar. Niet gek al die rugklachten dus. Eenmaal in het ziekenhuis hebben we moeder en kind verzorgd en zijn ze veilig naar de kraamafdeling gebracht.
Ondertussen was een andere collega ook een slachtoffer gaan halen. Deze man was overreden door een graafmachine. Heel zijn voet van vanaf de buitenkant en binnenkant uitgehold. Wel mooi om te zien maar behoorlijk pijnlijk. Er werd gelijk morfine toegediend. De arts verdoofde de wonden en waagde een poging tot hechten. Het lukte niet echt maar alles beter dan een uitgeholde voet.

Ik heb eigenlijk nog zoveel te vertellen maar anders wordt het te lang. Ik hoop tot de volgende keer en hopelijk genieten jullie een beetje van mijn verhalen.

Liefs uit Suriname