Puffende vrouwen op de VK

Hi there!

Ik zit heerlijk buiten een verslagje voor jullie te schrijven. Vanmorgen werd ik wakker gemaakt met een ontbijtje op bed. Heerlijk! Thuis krijg ik dat helemaal nooit dus ik heb niets te klagen. Net even lekker gedoucht. De zon schijnt volop dus ik heb mijn laptopje en stoel gepakt en zit lekker buiten. De wind waait lekker om mijn oren. De was hangt lekker aan de waslijn te drogen. Het is rustig op straat want iedereen is natuurlijk vrij. Ik leef nu al tien weken met het idee dat ik op vakantie ben. Nog tien weken te gaan. Super jammer dat de tijd zo snel gaat. Ik kan me hier nog best een paar maanden vermaken hoor. Maar als ik bedenk dat ik nog zo lang zonder Nederland moet word ik beetje verdrietig. Ik mis mijn Nederlandse leventje soms echt wel hoor. Lekker koffie drinken thuis, lekker kletsen en lachen met vriendinnen, even werken, dagje school, lekker slapen in mijn eigen bedje, even de auto pakken en een boodschapje doen of gewoon even langs vriendinnen of familie. Ja ik mis dat. Maar hopelijk heb ik dat leven over tien weken weer terug. Eerst heel erg genieten van mijn leven in Suriname. Want voordat ik het weet is dit enorme avontuur weer verleden tijd. Elk moment genieten. En ik wil nog niet naar huis hoor, het leven hier is veel te leuk. Nog vier weken zonder familie en dan kan ik heel blij mijn lieve zussen ophalen van het vliegveld. Ben nu al beetje zenuwachtig voor dat moment. Wat zal het raar zijn om eindelijk familie te kunnen knuffelen.

Inmiddels werk ik alweer twee weken op de Verloskamers. En wat is dat anders. Ik was gewend om hard te werken, veel stress, veel spoed en bizarre dingen. Maar hier is het net ff anders. De collega's zijn wel super. Allemaal lieve vrouwen om me heen. Super leuk team om mee te werken. Op de VK heb je natuurlijk maar één doelgroep waar je mee moet werken. Op de SEH kwam ik alles tegen wat je maar kan bedenken. Iedere ochtend beginnen we met een duidelijke overdracht. Dat was nieuw voor mij. Op de SEH was eigenlijk helemaal geen overdracht. Maar hier word eigenlijk alles verteld. Naam, gravida (hoeveelste zwangerschap), Partussen (hoeveel kinderen), hoeveel overleden kindjes en hoeveel abortussen, aantal weken en dagen van zwangerschap en de bijzonderheden worden genoemd. Heel uitgebreid dus. Wel praten ze super snel dus ik vlieg met mijn pen over het papier om alles op te schrijven. Alleen de naam schrijven is al lastig. Ze hebben hier zulke aparte namen allemaal. Na de mondelinge overdracht gaan we met z'n allen de gang op. Alle vrouwen en gedag zeggen en de baby's even bekijken. Na deze sociale ronde ga ik lekker baby's baden. De baby's worden lekker gewassen en daarna heerlijk afkoelen in een bad met koud water. bbrrr. En huilen wat ze dan moeten. Echt zielig. Maar ja wat kan ik er aan doen als er nergens in het ziekenhuis warm water te vinden is. Lekker knuffelen met die prachtige donkere kindjes is echt elke dag weer een feestje. Na het badderen is het tijd om samen met de arts de CTG's aan te sluiten. Even aan die dikke buiken voelen hoe de baby's liggen. Ik hou ervan.
De rest van de dag is het de controles bijhouden, baby's knuffelen en de fles geven, bloed afnemen, infuusje prikken en natuurlijk wachten op puffende vrouwen. Wat is dat mooi. Een vrouw met zoveel pijn. Je ziet op de apparatuur wanneer er een wee aan komt. Ze knijpen mijn handen fijn. Dan voel ik wat een kracht er in dat lichaam zit. Elke keer ben ik weer verbaasd dat een vrouw zo veranderd op moment dat ze moet gaan bevallen. Daarna komen de persweeën en zie ik een mooi donker kindje de wereld in komen. Ik sta al klaar met mijn schortje aan en een laken in mijn armen. Als de papa erbij is mag die de navelstreng doorknippen en wordt de baby even bij mama op de borst gelegd. De mama is de pijn alweer vergeten. Wat een blijdschap als een kindje gezond geboren wordt. Daarna neem ik de zorg van het kindje op me. even wegen, meten, beetje schoon poetsen en kleertjes aan doen. Direct na de geboorte wordt het kindje gelijk aan de borst gelegd. Alle vrouwen geven hier borstvoeding. Hier is alles natuurlijk, geen medicijnen of andere rotzooi. Moeder natuur is prachtig. En melk kopen is gewoon te duur voor hier dus de moeder wordt ook verplicht om borstvoeding te geven.

Ik heb wel aantal bizarre dingen meegemaakt. Een jong meisje van 17 kwam binnen. Ze was 30 weken zwanger van haar tweede kindje. Haar eerste kindje was 34 weken oud. Maar ze had weeën en we wilden dit stoppen. Maar toch braken de vliezen. En op een gegeven moment loop ik over de gang en hoor ik haar roepen. Ik ren naar de kamer. het komt, het komt schreeuwt ze. Ik roep snel een verloskundige erbij. Deze kwam en rende gelijk weer weg om nog een verloskundige te halen. Die vrouw zei dat ze het echt niet tegen kon houden. Ik ren weer weg. 'Nu hier komen' schreeuwde ik over de gang. De verloskundige was net in de kamer en het kindje floepte er zo uit. Ze kon er niets tegen doen. Ik zag het kindje en schrok. Het kindje had een buikwanddefect. De darmen en de maag lagen uit de buik. Naast het naveltje was een opening waardoor dit naar buiten kwam. Heel raar om te zien. Kindje gelijk beademen en aan de zuurstof leggen, kinderarts met spoed bellen, couveuse afdeling bellen en ondertussen het kindje verzorgen. Het kindje moest met spoed naar de couveuse afdeling toe. Na vijf minuten wachten op een ambulance konden ze eindelijk weg. De VK zit aan de overkant van het ziekenhuis dus we kunnen niet even rennen naar de andere afdelingen. Op de couveuseafdeling werd het kindje zonder zuurstof in een gewoon bedje gelegd. Een collega klaagde hierover omdat het kindje toch echt bijzondere zorg nodig had. De verpleegkundige zei 'Ok we leggen het wel even in een couveuse dan denken die ouders dat we er tenminste wel wat aan hebben gedaan'. Een buikwanddefect kan gewoon geopereerd worden. Maar hier is de regel dat het pas gedaan wordt als het kindje meer dan 1500 gram weegt. Maar dit kindje woog 1250 gram. Ze wilden het niet helpen dus. En de ouders hadden toch geen geld voor een operatie dus ze lieten het kindje overlijden. Wat een gevoel van onmacht gaat er dan door je heen. De moeder vond het niet erg, nu kon ze tenminste haar examen afmaken en was het geen verloren jaar voor haar geweest. Wat bizar.
Gisteren kwam er een meisje binnen van 19. Ze moet gaan bevallen van haar derde kindje. Ook kwam er een meisje binnen van 13 jaar. Ze is hoogzwanger en moet gaan bevallen. Ze had oedeem in haar benen en haar lichaampje is natuurlijk nog lang niet klaar voor een bevalling dus waarschijnlijk wordt het een keizersnede. Ik had het zo met ze te doen. Wat zielig dat je dit mee moet maken terwijl je eigenlijk zelf nog kind bent. Maar collega's vonden het niet heel raar. Ze hadden het vaker meegemaakt. Ik maak weer bizarre dingen mee op de VK zoals jullie lezen.

Afgelopen zaterdag hebben we heerlijk bij Overbridge gelegen. Een coassistent van de SEH waar ik mee samen had gewerkt was jarig en nam afscheid omdat ze terug ging naar Nederland. Heerlijk de hele dag op het strand gehangen in mijn hangmatje, beetje voetballen, spelletjes doen en natuurlijk barbecueën. Puur genieten in SU.

Nou lieve mensen. Ik ga me zo klaarmaken voor de kerk want het is natuurlijk Goede Vrijdag. Ik wens iedereen fijne paasdagen toe.
Vooral deze dagen vind ik moeilijk. Iedereen is gezellig thuis. En ik zit hier zo alleen. Net heel lang geskyped met thuis. Zo fijn om even iedereen te spreken. Maar dan zijn er ook momenten dat mijn ogen iets vochtig worden. Maar ik hou me sterk. Na een gezellig uurtje hang je weer op en zit ik hier weer alleen in het heerlijke SU. Nouja we gaan gewoon door. Over tien weken ben ik weer thuis bij mama.

Fijne avond..

Annerieke