Mijn leven in SU

HoiHoi,

Welkom bij mijn verslagje!

Ik ben er achter gekomen dat er mensen zijn die soort van verslaafd zijn aan mij verhalen. Als ik een week geen verslag heb geschreven krijg ik van alle kanten berichtjes waar mijn verslag schrijft. Dus ik hoop dat jullie nu weer gelukkig zijn.

Ik zal even kort vertellen wat ik afgelopen weken allemaal heb gedaan. Hoofdzakelijk heb ik genoten. Ik besef echt dat ik in een ander land leef en ver weg ben van huis. En de tijd vliegt.
De ouders van Corlinda zijn geweest. Heel leuk om bezoek uit Nederland te krijgen. Ze hadden allemaal lekker eten meegenomen. Mijn weekend kon niet meer stuk. Zondagavond lag er een enorme biefstuk op mijn bord. Heeeeeerlijk. Ik heb genoten. We zijn die zondag ook naar een lokaal kerkje geweest. Heel grappig om te zien hoe dat hier gaat. Een orgel waar nog maar een paar toetsen van werken, liederen zingen en de mensen zijn super blij dat je komt. Ook al kom je in je voetbalshirt of in je oude plunje, het maakt allemaal niet uit.
Het weekend erna hebben we een tour gedaan. Met een bootje de rivier op en dolfijnen spotten. Heel leuk. We hebben er veel gezien. Onderweg nog even op een plantage van vroeger geweest. Op de terugrit was er een hele mooie zonsondergang. De lucht was alle kleuren van de regenboog. Die zaterdag hebben we lekker aan het zwembad gelegen en in de avond heerlijk gegeten als afscheid van de ouders van Corlinda.
Afgelopen week heb ik echt genoten. Er kwamen wat gasten bij ons. Ze kwamen vragen of Paulien en ik mee gingen. Een van die mannen moest op een goudmijn een machine repareren. Wij hebben onze tas gepakt en zijn mee gegaan. De volgende ochtend vroeg zijn we in een gammel bootje gestapt. Na een uurtje varen kwamen we aan in de jungle. Hangmatje opgehangen en even lekker genoten van de natuur. Plassen tussen allemaal bomen en vieze beesten. Maar dat is de natuur he. Daarna gingen we lopen naar een goudmijn. Officieel mogen daar geen vrouwen komen, maar wij wel. Wij wel omdat we blanke mensen zijn. En blanke vrouwen hebben toch een streepje voor. Het was prachtig daar. Op een goudmijn kom je niet zomaar natuurlijk.
Vrijdag zijn we naar Berg en Dal geweest. Dat is prachtig. We gingen met een kabelbaan de jungle in. Allemaal in een pakje en hangen aan een touw de jungle door vliegen. Tussen allemaal bomen door. We zagen niet waar de baan stopte maar dat was natuurlijk extra spannend. Op een gegeven moment stonden we ergens hoog in de bomen op een soort plank. We hadden het uitzicht over de rivier. Dat was super mooi. We werden aan een kabel gehangen en vliegen maar. Met een speedbootje werden we weer op het strand gezet. Vanaf het strand ging de groep naar huis. Paulien en ik gingen naar een eilandje samen met nog wat mensen en een kok. Daar was het ook zo mooi. Heerlijk de hele avond en de volgende ochtend gerelaxed in mijn hangmat. Voor het eerst in mijn leven heb ik in een hangmat geslapen. Wel wennen hoor maar het is heerlijk. Heerlijke Surinaamse gerechten werden ons voorgeschoteld. We hebben nog piranjas gevangen en met een bootje gevaren. Voor herhaling vatbaar zeg maar..
Sorry, het verhaal is langer dan ik in de planning had.

Inmiddels heb ik ook afscheid genomen van de SEH. Jammer maar ik was toe aan een nieuwe uitdaging. Ik heb alweer twee dagen gewerkt op de Verloskamers. En dat is ook super leuk. Wel weer wennen. Bevallingen meemaken is toch wel heel bijzonder. Allemaal vrouwen met dikke buiken en mooie donkere kindjes.

Even wat typische dingetjes van het ziekenhuis op een rij:

- In het ziekenhuis is geen warm water. Op elke kamer/gedeelte van de afdeling staat een emmer koud water. Een klein beetje sop en chloor en een doekje. Daar moet je alles mee schoonmaken. De bedden, als er bloed is gevallen, als er ergens een vlek zit enz. Dat doekje word ongeveer drie dagen gebruikt en dan pas wordt die vervangen door een schone.

- Het toedienen van sondevoeding is wel grappig. De patiënt krijgt een maagsonde en die wordt op de wang geplakt. Als het etenstijd is komt de keukenzuster met een paar beker. Eentje met melk of voeding en eentje met water. Zuster wilt u deze patiënt voeren? Tuurlijk wil ik dat. Er word een trechter op de sonde gezet en gieten maar met die voeding. En maar hopen dat de maag niet te vol zit en de patiënt gaat overgeven.

- Iedere afdeling heeft ongeveer drie rolstoelen. En die rolstoelen doen niet helemaal hun werk. Van de ene rolstoel zijn de banden lek, van de andere zijn de banden doorgebogen, en bij de ander is het zitvlak gescheurd. Zuster Anne wil de deze patiënt naar een andere afdeling brengen. Tuurlijk wil ik dat. Maar hoe? Eerst zoeken naar een rolstoel in de hoop dat er eentje is die normaal werkt. Drama dus. Maar als het spoed is, is het niet handig dat er geen rolstoelen zijn. Dus er wordt weleens een patiënt gewoon naar binnen getild.

- Veel mensen spreken geen Nederlands of Engels. Hoe moet ik dan iets uitleggen. Geen idee. Want met handen en voeten is het toch wel erg lastig. Vooral de mensen uit het binnenland spreken Taki Taki. Dus dan moet ik weer naar een zuster gaan zoeken die die taal kan spreken zodat ik weer verder kan met mijn werk. Heel lastig dus.

- De bedden op de SEH zijn oud. We moeten deze omhoog pompen met je voeten. En de hoofdsteunen werken ook negen van de tien keer niet. De patiënt moet dus plat blijven liggen. En als die moet zitten om te eten heeft die pech. Ja ik kan er toch ook niets aan doen dat er geen geld is voor betere bedden. In de rest van het ziekenhuis zijn de bedden iets hipper. Maar om die te verstellen moet je aan hendeltjes draaien. Er zijn vier handeltjes. Dus als het bed omhoog moet, moet je eerst een kwartier draaien aan de hendel voor de hoofdzijde, daarna nog een kwartier aan de voetzijde en dan is die een beetje omhoog. Een hele dagtaak dus om alle patiënten de lucht in te krijgen.

- Als er iets niet aanwezig of in voorraad is dan hebben we pech. Is het er niet, nou dan niet. Dat geldt voor zowel medicijnen als materialen. Het kan dus zijn dat ik iemand antibiotica moet geven met spoed. Als het er niet is dan hebben we pech. Iedereen snapt dat het levensgevaarlijk is.

- Vorige week was er zwangere vrouw binnengekomen die betrokken was bij een aanrijding. Uiteindelijk is het kindje overleden. In de nacht is het kindje geboren. In mijn ochtenddienst bracht ik de vrouw naar de badkamer om zich te baden. Opeens gaf ze een gil dus ik ging kijken. Ik schrok me naar. Op de grond lag een hele plas bloed met haar placenta. Die was er dus blijkbaar nog niet uit. Alles in een nierbekken en naar de spoelkeuken. Daar stond al een nierbekken met het kindje.
Ik vroeg aan de zuster wat ik ermee moest doen. Ze vertelde dat ik een plastic tasje moest pakken, alles erin en naar het mortuarium brengen. Ik heb het een andere zuster laten doen. Maar ik ben wel meegelopen naar het mortuarium. Daar moesten we het tasje in een koelcel zetten. Er stond een tafel vol met tasjes. Echt niet normaal. Allemaal foetussen dus. Er stonden ook twee grote stellages. Die stellages lagen vol met lijken. Die lijken lagen daar open en bloot in hun eigen kleding. Die meneer vertelde dat die lijken er soms maanden liggen als er geen familie is, als familie het lichaam niet wil hebben of als er geen geld is voor een begrafenis. Een keer in de zoveel tijd begraaft het ziekenhuis alle lijken.

- In het ziekenhuis worden watjes gebruikt als er iets schoongemaakt moet worden. Zoals bloed of om iets te ontsmetten. Die watjes worden als steriel gezien. Maar die watten worden zelf gemaakt. Een grote zak watten. Die watten worden in stukjes gescheurd en worden om de vinger gerold tot kleine watjes. Enorm veel werk dus.

- Op de afdeling worden bakken met gaasjes gesteriliseerd. Die bak staat op de afdeling. Een grote kocher in een ijzeren stok staat erbij. Als ik gaasjes nodig heb dan maak ik de bak open. Dat moet op een hele speciale manier. De bak moet van mij af open gemaakt worden, ondertussen mag ik niet praten want er mag natuurlijk geen speeksel in komen. In mijn bakje moet eerst een gaasje uitgevouwen worden, dan mogen de gaasjes erop gelegd worden en als laatste nog een gaasje uitvouwen eroverheen want dan blijven de gaasjes steriel. Dat gaasje uitvouwen moet ik gewoon met mijn handen doen en alsnog denken ze dat het steriel blijft.

- Patiënten moeten zelf alles meenemen. Wc papier, maandverband, zeep, washandjes, handdoeken enzovoorts. En meestal hebben ze bijna niets bij zich. 1 washandje en 1 handdoek is al bijna luxe. Drie weken wassen met dezelfde spullen is heel normaal. Improviseren kan ik nu als de beste. Pampers maken van celstofmatjes, wassen met gaasjes, afdrogen met een stuk laken. Alles kan in SU.

- In het ziekenhuis kennen ze geen belsysteem. Super irritant. Als een patiënt hulp nodig heeft moet die gewoon schreeuwen. En als collega's elkaar nodig hebben bellen ze gewoon op eigen telefoon. Iedereen zit toch de hele dag te bellen en te appen dus dat is heel normaal.

- Op de SEH was er slechts 1 toilet en 2 badkamers voor patiënten. En die waren aan het einde van de gang. Patiënten moeten een eind lopen naar de toilet en voor patiënten op de spoed is dat niet bepaald handig. De ene badkamer word ook vaak gebruikt als er iemand is overleden. Het lijk wordt dan ook daar opgeslagen. Stinkt enorm in dat hok.

- De stagiaires hebben allemaal een jurkje aan met een schortje, pantykousjes en een hoofdkapje op hun kroesknotje. Ze zijn ook enorm lui. Ze zitten liever dan ze wat doen. Met twee personen gaan ze een briefje wegbrengen. Ze gaan graag mee naar onderzoeken want daar moet je wachten en dan hoeven ze mooi niets te doen.

Vorige week heb ik zo gelachen. We reden door Paramaribo. Er was een stukje van de straat afgezet want ze waren met de hand het zebrapad aan het schilderen. Drie mensen keken en eentje was er aan het werk.

Nou mensen tot de volgende keer maar weer.

Sorry voor het lange verhaal:)