Een top weekje...

Goedenavond,

Hier weer een bericht van mij vanuit Paramaribo. Het was weer een weekje waarvan ik erg heb mogen genieten. Vrijdagavond werden we uitgenodigd door onze verhuurder en zijn vrouw. Voor het gemak noemen we hen opa en oma. Dus als ik het over opa en oma heb dan weten jullie dat het over onze verhuurders/bovenburen gaat. Om vier uur moesten we klaar staan. Wij allemaal in mooie jurkjes, haartjes netjes en met een lekker geurtje. Nou na ongeveer een half uur wachten gingen we dus uiteindelijk weg. We kwamen aan bij een broer van oma. Zijn vrouw was jarig en die werd 60. In Suriname alle reden voor een enorm uitgebreid feest. We werden daar opgehaald door een open bus. Drie uur lang hebben we door Paramaribo gereden. Het was prachtig. Eten en drinken in overvloed en heel veel mensen. Na de rit werden we weer thuis afgezet. Er stond een 'bandje' klaar met een trommel en trompet en nog wat instrumenten. Ze speelden een liedje voor de jarige. Geen idee welk liedje maar het klonk helemaal nergens naar. Deze mensen hebben allemaal gehoorproblemen. Surinamers houden ontzettend veel van muziek. Een gemiddelde auto is dus ook uitgerust met enorme boxen. De geluidsapperatuur is nog duurder dan de hele auto. Echt niet normaal zo hard als die muziek dan staat. Ik word er misselijk van. Eenmaal thuis kreeg iedereen een drankje en wat te eten. Daarna kwam het echte eten op tafel. Grote pannen met nasi, pepers, aardappels, roti en van alles en nog wat stond klaar. Iedereen moest iets eten want het is zeer onbeschoft als je niks eet. Eten, muziek en genieten is het belangrijkste van elke Surinamer. Na het eten werd er een enorme taart aangesneden. Een muziekje erbij en het was één groot feest.

Zaterdag moesten we weer vroeg ons bedje uit. We hadden een leuk uitje gepland. En wij houden wel van uitjes. Gezellig samen met de groep weg. We werden in Paramaribo ergens opgehaald door een taxi. Want ja we gingen quad rijden. Onderweg even een aantal quads opgehaald en we reden naar het vliegveld waar we weken geleden onze ogen openden in het prachtige land. We hebben ongeveer zes uur lang op die dingen gezeten. In het begin was het wel erg wennen. Dick reed zo hard dat ik meerdere malen bijna van dat ding afvloog. Goed vasthouden dus maar. Door de savanne, crossen door het mulle zand met enorm scherpe bochten, enorme hobbels, door de jungle, over boomstammen heen, onder een boom een riviertje door, door enorme plassen en ga zo maar door. In het begin vond ik het beetje eng. Ben niet zo'n held namelijk. Maar uiteindelijk heb ik ontzettend genoten. Ik had al stuk gereden maar ook het laatste stuk. En laat dat net het leukste stuk zijn. Het was onderweg gaan regenen. We hadden al met kleding en al in een riviertje gezwommen dus we waren toch al kledder nat. En zeker niet koud want de zon scheen volop. Het resultaat van die zon zag en voelde ik later op de dag wel. Maar door die regen waren er enorme plassen ontstaan. Plassen die minstens wel tot onze bovenbenen kwamen. En dan vol gas erdoor. Het water vloog als een golf over ons heen. Wat er voor je gebeurde zag niemand. Water en mul zand bij elkaar is heel leuk. Dat snapt iedereen. Alleen mijn medereiziger vond het niet altijd grappig. Die quad had ik niet altijd even goed onder controle. We vlogen dus echt alle kanten op. Als laatste nog even vol gas. We reden wel 85 km/uur. En nog even een rondje spinnen en toen was de pret voorbij. Jammer. Ja wij mensen zijn ook nooit tevreden he.
En toen werd het spontaan koud. Het was eind van de middag en de zon was niet zo warm meer. Kleddernat waren we. In mijn tas zat gelukkig nog een droge handdoek. Lekker knus met vier personen in de jeep en richting huis. Die jeep was echt leuk. Die was helemaal open. Ja hier in Suriname kan dat gewoon. In Nederland heb je daar gemiddeld drie weken in het jaar plezier van. Onderweg nog even wat gegeten en toen lekker naar huis. Ik was zo moe dat ik bij opa en oma bijna in slaap viel met mijn hoofd op de rand van het balkon. Tijd om mijn bedje maar even op te zoeken dus.

Maandag had ik vrij. Een gedeelte van de groep moest werken maar de mensen die in het AZP stage lopen waren vrij. Het was een algemene vrije dag. Het was de dag dat Suriname de vrede viert. Zondag werd het kwaad verbrand d.m.v. een piramide van takken van palmbomen.
We gingen met z'n drieën naar de palmentuin. Dit is een grote tuin vol met allemaal verschillende palmbomen. Daar stond half Paramaribo. Iedereen had oude kleren aan. Dat was ook wel nodig. In de tuin kon je potjes met gekleurd poeder en verf kopen. En iedereen mag je onder gooien. Helemaal vies en gekleurd waren we. Maar het was echt super leuk. En toen belde ik even naar huis om te vragen of de rest van de groep nog kwam. Toen kreeg ik het leuke nieuws dat de waterleiding was gesprongen, het hele huis blank stond en we dus niet konden douchen. Help! Help! Hoe moet ik nou morgen in het ziekenhuis verschijnen. Elke patiënt schrikt als die mijn gekleurde en vieze hoofd ziet. Maar gelukkig toen we thuis kwamen was alles weer gemaakt. Maar ja toen was het nog steeds een ramp. Met veel zeep en shampoo en een afwasborstel heb ik het grootste gedeelte weg gekregen. Alleen mijn haar is nog steeds roze.

En toen moest ik gewoon weer aan het werk. Heerlijk was het. Ook allemaal gekleurde mensen in het ziekenhuis. Zag er best gezellig uit dus. Gisteren was het even rustig. Ik hoorde een oproep van de meldkamer binnen komen. Mijn mannelijke collega vertelde dat er een net bevallen vrouw gehaald moest worden. HHmmm.. Oke geen probleem broeder. Ik ga met alle plezier en liefde. Na een half uur rijden konden we het huis niet vinden. Wij van alles bellen en uiteindelijk kwam de politie ons halen om ons naar het huis te begeleiden. In een vierkant houten hokje achter een doek stond een bed. Een jonge moeder lag op het bed. Waar is het kindje mevrouw? Ik kwam erachter dat die vrouw geen Nederlands en Engels kon spreken. Gelukkig had ik mijn collega. In de Taki-Taki (Surinaamse taal) kon ze communiceren met de moeder. Het kindje bleek dus nog aangestrengeld aan de placenta op de grond te liggen in een doek. Wij die navelstreng doorknippen en ik nam een kindje van 1600 gram in mijn armen. Wat een schatje. Het kindje was niet volledig voldragen en dat zag ik gelijk. Goed opletten op de ademhaling en hartslag dus. Het jongetje was helemaal koud. Ik heb hem de hele rit dicht tegen me aan gedrukt maar dat was natuurlijk voor zo'n klein mannetje niet voldoende. We hebben hem veilig overgedragen aan de couveuseafdeling en de moeder aan de verlosafdeling. Wederom een leuk ritje dus. Collega's vinden het wel typerend dat ik er altijd bij ben als er een net bevallen vrouw gehaald moest worden of als er een bevalling op de SEH plaats vind. Ik heb maar even uitgelegd dat ze dat bewust doen:)

Nou mensen ik hoop dat jullie wederom genoten hebben. Als jullie iets willen weten mogen jullie mij altijd een berichtje sturen. Iets horen vanuit Nederland is altijd leuk. Ik wacht dus ook nog steeds met smart op post. Elke dag weer is die brievenbus leeg. Hopelijk komt er een dag dat er wel wat in zit.

Welterusten...