Ik ben er eindelijk

Zaterdag 8 februari. De dag waar ik maanden naar uit heb gekeken. Het moment van afscheid nemen was aangebroken. Bijna heel de familie en wat vriendinnen gingen gezellig mee om me uit te zwaaien. Toch heel raar om te bedenken dat je deze lieve mensen zo lang niet zal zien. Na heel wat traantjes ben ik toch het vliegtuig ingestapt. Een uur wachten in het vliegtuig en toen konden we eindelijk gaan. Langzaam zag ik Nederland onder me vandaag verdwijnen. Na negen uur stilzitten was mijn lichaam eraan toe om het vliegtuig uit te gaan. langzaam zagen we land onder ons. Allemaal bos met een kronkelige bruine rivier onder ons. We zagen één lange weg met huizen en dat was het zo'n beetje. Midden in de bossen was er toch nog een landingsbaan. Buiten was het heel erg warm. Na een uur wachten tot we een stempel kregen op ons paspoort konden we de koffers ophalen. Ze lagen allemaal op een hoop dus we moesten even goed zoeken. Bij het vliegveld stond een taxi ons op te wachten. De rit naar huis was prachtig. Een lange smalle weg van kilometers lang. Houten huisjes en villa's wisselden elkaar af. Allemaal mensen liepen over straat. Het zag er heel gezellig uit. Onderweg kregen we een berichtje van onze huisgenootjes dat het adres veranderd was. Na ongeveer anderhalf uur rijden en wat zoeken kwamen we toch bij ons huis aan. Het zag er prachtig uit.
Na een lekkere douche ben ik gelijk mijn bed in gedoken. Het was zo warm.

De volgende dag was het zondag. Vroeg in de ochtend was het al heerlijk warm buiten. Samen hadden we besloten om naar de kerk te gaan. We hadden nog geen fietsen dus we moesten wel lopen. Na een uur lopen snapten we er helemaal niets meer van. De tomtom snapte het ook niet meer. Na een telefoontje naar familie Bijkerk kwam ze onderweg ophalen. Totaal de verkeerde kant opgelopen dus. De dienst was wel grappig. Iedereen mag eruit zien zoals die wil en iedereen mag zo laat binnen komen als die wil. We werden door de familie Bijkerk uitgenodigd om die middag bij hun langs te komen. Eind van de middag haalde ze ons op en hebben we bij hun thuis een preek geluisterd.

Maandagochtend half acht werden we verwacht in het ziekenhuis voor een kennismakingsgesprek. Na wat wachten was de hele club compleet. Ongeveer 14 studenten uit Nederland en België begonnen deze week hun stage in het Academisch Ziekenhuis. Na wat zakelijke dingen en vooral veel wachten kregen we wat uitleg over de afdeling etc. Eerst moesten we beneden geld betalen en daarna mochten we een MRSA test doen. We werden verplicht twee weken voor aankomst een test in Nederland te doen en bewijs mee te nemen. Maar voor de zekerheid moesten we er hier ook weer eentje doen. We mochten kennis gaan maken met de afdeling. Ik werd ingedeeld op de Spoedeisende Hulp dus ik ging daarheen. De hoofdzuster snapte niet wat ik kwam doen. Na wat telefoontjes snapte ze eindelijk dat ik kwam stage lopen. Maar volgens haar mocht ik niet beginnen want ze had geen groen licht gekregen van de directie dat ik MRSA negatief zou zijn. Voordat de uitslag er is ben je een week verder dus ik baalde enorm. De rest mocht allemaal deze week beginnen op stage. Dinsdag heb ik weer gebeld omdat ik het niet snapte omdat ik in Nederland negatief was gescoord. De mevrouw vertelde dat ik woensdag mocht beginnen en dat er een miscommunicatie was geweest. Ik was helemaal gelukkig.

Maandagmiddag hebben we fietsen gekocht. Echte Hollandse fietsen met de naam Maxima erop. Wij konden eindelijk gaan en staan waar we wilden.

Vol zenuwen en stress ging ik dinsdagochtend weg op de fiets. Grappig hoor, zeven witte poppetjes op dezelfde fietsen richting het ziekenhuis langs de weg in het mooie Paramaribo. Niemand doet voorzichtig. Elk moment kan je vol gas van de weg gereden worden. De wegen zijn smal, zonder fietspad. De auto's vliegen dus langs je oren. In Suriname krijg je geen boete voor toeteren. En dat merk je gelijk. Iedereen mag de hele weg toeteren en zo ook naar blanke vrouwen. Ja want die zie je niet elke dag op een fiets zitten. Aan aandacht hebben we dus niets te klagen. Eenmaal aangekomen kreeg ik gelijk te horen dat ik mijn uniform moest strijken. Er zat namelijk een kreukje in en dat mag niet. Op mijn witte klompjes ging ik richting de balie. Na een kennismakingrondje kreeg ik een rondleiding over de afdeling. Heel anders dan ik had verwacht. Alles ging anders dan ik had verwacht. Het is niet te vergelijken met Nederland. De zorg gaat anders, de handelingen gaan anders, de materialen zijn anders, de mensen zijn anders. Echt alles gaat anders dus. Een steek van heimwee ging door me heen. Ik heb tegen mezelf gezegd dat ik moet wennen dus volhouden. Op de afdeling werken veel Nederlandse en Belgische studenten. Zowel voor de opleiding Verpleegkunde als Geneeskunde. Heel gezellig dus en heerlijk om de Nederlandse taal te horen. Vandaag was het erg leuk. Het was qua handelingen wat drukker en er waren meet hectische dingen. En daar hou ik natuurlijk van. Morgen nog een dag en dan hebben we heerlijk weekend. Heerlijk chillen dus met z'n allen.

Ik hoop jullie op de hoogte te houden. Ik ga lekker eten (het is natuurlijk vier uur eerder bij mij) We moeten nog leren om Surinaams te eten dus we houden het tot nu toe nog behoorlijk Hollands. Vijf pepers op mijn bord vind ik toch echt iets te veel:)

Liefs,
Annerieke