Nog maar vier weken...!

Dag lieve papa, mama, broers, zussen, nichtjes, neefje(s), ooms, tantes, vrienden, vriendinnen en andere geïnteresseerden.

Inderdaad... ik ben nog maar vier weken weg. Voor sommige mensen heel erg fijn en voor sommigen misschien niet. Dan moeten ze jaren naar al mijn verhalen luisteren. Ik raak natuurlijk niet uitgepraat over alles wat ik heb meegemaakt. Maarja ik hoop maar dat ze het leuk vinden en anders moeten ze mijn mond maar dicht tapen. Maar gelukkig kan ik altijd alles tegen mijn mama vertellen. Geen idee of het haar interesseert maar ik praat gewoon.
Vanaf nu is het dus aftellen. Elke avond gaan slapen met een klein traantje in mijn ogen omdat er weer een kostbare dag in SU voorbij is.

Ik heb intussen weer veel meegemaakt. Ik heb een dag op de Angiokamer gestaan. Dat is een kamer waar hartonderzoeken etc. gedaan worden via een lijn in de lies of in de pols. Dat was leuk om te zien. Maar ik kon niets doen. 1 Verpleegkundige zit achter de schermen om de patiënt onder controle te houden. En 1 verpleegkundige assisteert de cardioloog. Maar door de vele stralingen moet je in het hoekje van de kamer staan en dan zie je alsnog niets.
En vorige week ben ik begonnen op de OK. En daar heb ik even een enorme blunder gemaakt. Na de eerste operatie werd ik zwart voor mijn ogen, en ik deed mijn ogen open en zag allemaal donkere mensen in groene pakjes en mondkapjes boven me hangen. Ik kreeg gelijk een gaasje met alcohol in mijn neus geduwd. Ik was behoorlijk hard met mijn hoofd tegen de muur gevallen dus ik ben naar huis gegaan i.v.m. enorme hoofdpijn. Ik was een beetje in shock die dag. Ik schaamde me wild voor iedereen maar ik kon en niets aan doen. Wel jammer dat ik heel wat operaties heb gemist. Gelukkig had ik nog drie dagen OK te gaan. Dinsdag heb ik op de orthopedie OK gestaan. Dat gaat behoorlijk ruig. Een timmerman is er niets bij. Ik heb een heup operaties, heupprothese plaatsen en een beenoperatie gezien. Woensdag stond ik op de Neurologie. Dat was prachtig. Bij de eerste operatie werd een gat in het hoofd geboord. Onder de huid, langs de schedel op ging een drain via de hals naar de buik. Deze patiënt had een hersentumor en zijn liquor liep niet voldoende af. Vandaar deze drain. De tweede operatie was een discotomie (hernia operatie). Dat was ook leuk om te zien. De patiënt ligt op zijn buik met het hoofd helemaal naar beneden. En word met een spatel in die rug geroerd en na een tijd was de operatie klaar. Ik snap ineens waarom mensen weken rust moeten hebben na een operatie als deze. En om 11 uur was de derde patiënt aan de beurt. Er kwam een vrouw van begin de dertig binnen. Ze had een berry aneurysma (een uitstulping in een bloedvat in de Cirkel van Willis.) Eerst het mooie lange zwarte haar weg scheren en de huid opensnijden in een de vorm van een C. Daarna het onderhuids vlees weghalen (zag eruit als een stuk biefstuk. mmmm) de schedel open boren en een stuk eruit halen, de hersenvlies openen en toen zag ik voor het eerst in mijn leven de hersenen van een levend persoon. Dat zag er heel erg mooi en bijzonder uit. Na een tijd zoeken en een bloeding had de neuroloog het idee dat hij de uitstulping zag. Maar 100% zeker was hij niet. Met alle mensen in de OK moesten we een keuze maken. Er moest een klem op de uitstulping komen zodat deze zal afsterven en er geen bloeding zal komen. De keuze was: of die klem erop en hopen op geluk, of er kan een bloeding komen die dan bijna niet te stelpen valt zodat de patiënt een grote kans heeft op hersenschade of op overlijden. Dat is wel even slikken dan. Gelukkig was het echt de uitstulping en kon de neuroloog alles weer dichten. Om half drie was de operatie voorbij. Het duurt langer je denkt. En je kan alleen maar kijken en leren. Best vermoeiend dus. Het leuke was dat de neuroloog werkte met een grote Microscoop met camera. Daardoor waren beelden te zien op een groot scherm en kon iedereen de hele operatie goed volgen. Ik was zo gelukkig. Dit had ik altijd al willen zien en nu heb ik het gezien. Donderdag was mijn laatste dag op de OK. Ik ging een dagje kijken op de Chirurgie. Daar heb ik vijf operaties gezien. Als eerste kwam er een jongetje van 2 jaar voor een 'besnijdenis'. Daarna een vrouw met een borsttumor, een vrouw met een littekenbreuk maar daar konden ze niet voor doen dus die was snel weer dicht. Als vierde kwam een jongen binnen met een liesbreuk. Hij had dat al vanaf dat hij jong was en dat was gaan groeien. Enorm groot was dat. En als laatste kwam er een man met Diabetes binnen voor een beenamputatie. Dat was echt gaaf. Eerst alles open snijden. Bloedvaten dicht branden en het bot met een ijzertouwtje door zagen. Netjes afwerken en klaar. Dan zie je een man met een stompje en ergens anders ligt een stuk been. Echt bizar maar super mooi om mee te maken. Ik ben iedereen dankbaar dat ik dit allemaal heb mogen mee maken.

Vrijdagochtend werden we alweer vroeg opgehaald door Larry. Hij is onze touroperator en regelt leuke tripjes voor ons. Alle rugzakken inladen en wegwezen. We moesten uren rijden. Onderweg kwamen we van alles tegen. Grote rijstvelden, grote velden met Chiquita bananen, mooie open velden etc. Echt prachtige natuur. We reden naar een plek boven in Suriname en daar is de natuur echt weer heel anders. Daar zijn we op een bootje gestapt. Door slootjes gingen we richting een groot meer. Daar stonden een aantal huizen midden op het water. Zo ook ons huis. Wat was het leuk. Heerlijke ligstoelen op het water, kano's en allemaal kamers met kleine balkonnetjes. Al het water daar was maar ongeveer 30 cm diep dus dat was niet altijd makkelijk met varen.
Toen we aankwamen snel bikini aan, kano's in het water en peddelen maar. Ondertussen werd onze lunch klaargemaakt. Na een uurtje relaxen hebben we gegeten en gingen we vissen. We moesten een eind varen totdat we in een soort doolhof waren. Daar hebben we van het ene eilandje tot het andere eilandje twee grote netten gespannen. Een eindje verder mochten we uit de boot. Iedereen kreeg een tak en we moesten daarmee in het water slaan. Zodoende hebben we alle vissen naar de netten gedreven. En we hadden er heel veel. Thuis eerst de vissen schoon gemaakt en lekker gebakken en gegeten. En toen moest het toch echt gebeuren. We gingen een kaaiman vangen. In het donker zijn we het bootje in gestapt op zoek naar een kaaiman. Met zaklampen schijnen want dan zie je lichtjes van de ogen in het water. Ergens midden in het donker zagen we oogjes. Een stok met een lus ging om de nek. Dat beest mee naar de kant gesleept en een touw om de bek gebonden. En hup optillen en erop zitten. Mee naar huis genomen en iedereen op de foto. Bah was vond ik dat eng. Stel je eens voor dat die er vandoor ging of dat die bek open ging. Bbbrrrrr. Na een hele fotosessie is dat beest weer in het water gegooid. Touwtje losmaken en zwemmen maar. Nou ik had al lang bedacht dat ik niet meer in dat water ga zwemmen.
We wilden lekker in de hangmatten slapen omdat het toch onze laatste grote trip is. Maar helaas ging het hard regenen en moesten we binnen slapen. De volgende ochtend kregen we lekker een gebakken eitje op ons broodje en konden we weer goed de dag beginnen. We gingen weer op pad. En dit keer naar een modderbad. Aan de oceaan is een heel stuk grond met soort klei. En er is een natuurlijk bad van klei met water gemengd. Wij met zijn allen erin. Dat was echt heerlijk. Helemaal onder de modder. Het was heerlijk lekker zacht. We konden ons bijna niet bewegen. We werden helemaal vast gezogen in die modder. Na die tijd gingen we in een vies riviertje wassen. Dat water stonk naar verrotte eieren, maar we zijn hier al zoveel gewend dat het ons niets uitmaakt. Thuis gingen we eten en was het weer tijd om richting huis te gaan. Alles inladen, varen en uren rijden. Wat was het weer een geweldig weekend. Iedereen heeft intens genoten.
De volgende keer vertel ik over mijn ervaringen op de IC. Daar ben ik vandaag gestart.

Mensen geniet van jullie dag.

Liefs Annerieke