Enjoying my life!

Ik zeg Hallo tegen alle Bakara's.

Wij blanke mensen worden door de Surinamers Bakara's genoemd. Het is geen scheldwoord hoor, het betekend gewoon blanke mensen.

Het is weer de hoogste tijd voor een verslag(je) vanuit Suriname. Na een bord eten en nadat ik samen met de anderen de afwas heb gedaan lig ik heerlijk in mijn hangmat. Ik vind het heerlijk om al mijn belevingen en ervaringen op te schrijven. En dan zijn er ook nog eens zoveel mensen die genieten van mij verhalen. Voor beiden een pluspunt dus. Later als ik groot ben kan ik alles weer terug lezen en kijk ik met een big smile, een kloppend hartje en een traan terug op deze onvergetelijke en mooie tijd. Wat ben ik blij dat ik deze mogelijkheid heb gekregen en de keuze heb gemaakt om hier heen te gaan. Ik heb nog geen seconde spijt gehad.

In het ziekenhuis loop ik met pen en papier op zak en schrijf ik de dingen op die ik wil schrijven. Zodoende vergeet ik niets:)
Dus bij deze weer even wat belevenissen op een rijtje:

- Ik was helemaal vergeten te vertellen dat we een paar weken geleden een rondvlucht boven Paramaribo hebben gemaakt. Heel erg grappig. Met een oud en gammel vliegtuigje de lucht in. Er konden vier mensen in. Er was aardig turbulentie dus ik kneep hem wel een paar keer hoor. Het was prachtig om te zien. Suriname heeft een mooie rivier, veel bos en een klein gedeelte wat maar een bebouwd is met huizen.

- Vorige week maandag zijn Dick zijn ouders, broertje en een oud mannetje op bezoek geweest. Ze hebben erg genoten en vonden het prachtig. We hebben heerlijk samen gegeten. En mama kwam mij nog even bezoeken op de VK. Ze heeft een uur op een stoel in de gang gezeten en heeft haar ogen uitgekeken. Leuk om te laten zien waar je werkt. Maandag hebben ze het vliegtuig naar Nederland weer gepakt.

- Afgelopen weekend hebben we een super gave trip gedaan. In de ochtend liepen we met onze rugtassen en hangmatten naar de plek waar we opgehaald werden. Een half uur na afspraak werden we opgehaald. Ik kijk er niet meer van op. Ben het wachten ondertussen wel gewend. Na ongeveer twee en een half uur rijden kwamen we aan bij een dorpje aan de rivier. Heel de bus uitladen en een gammel bootje inladen. Dit ging als een treintje. De eerste stond in de bis en de laatste in de boot. Echt teamwork dus. Iedereen kreeg een reddingsvest en een regenjas. De lucht zag een beetje donker dus er was kans op regen. Alles was ingeladen dus we konden vertrekken. Dat bootje ging behoorlijk hard, ging enorm heen en weer en het begon enorm hard te regenen. Het water van de golven vlogen over me heen en het begon steeds harder te regenen. Mijn regenjas vloog alle kanten op dus ik kwam na ongeveer anderhalf uur varen helemaal doorweekt aan. Gelukkig was ik niet de enige.
We kwamen aan op een prachtige plek. Een dorpje op het witte zand, tussen de palmbomen en aan het water. Ik kon me bijna geen mooiere plek voorstellen. Huisjes waren van hout en de daken van palmbladeren. Enorme mangobomen, mooie bloemen en leuke huisjes maakten het plaatje compleet. We hadden een super leuk huisje. De kozijnen en deuren waren roze. Echt een prinsessenhuisje dus. Er waren slaapkamers, twee badkamers (met koud water), drie wc's, een keuken en een veranda met als dak natuurlijk palmbladeren en het hek was gemaakt van bamboestokken. Prachtig!
Er was een gids mee dus we kregen een rondleiding door het dorpje. Even langs de kerk, school, bibliotheek en natuurlijk lang de Medische post geweest. Alles was gesloten maar wel erg leuk om te zien. Om half zes kregen we onze lunch en daarna vertrokken we met het bootje naar de overkant van de rivier. Het water was heel wild. De boot vloog op en neer op de golven. Best spannend hoor als je in zo'n klein houten bootje zit. Op het strand gingen we kijken naar schildpadden. Hele grote schildpadden. Na lang zoeken in het donker kregen we het bericht dat er eentje aan land was. We zagen een enorme schildpad. Die schildpadden komen in de avond het strand op. Ze zoeken een plek waar eerder eieren zijn gelegd. Ze maken met hun achterpoten een kuil in de grond en halen de oude eieren eruit. Als de kuil schoon en diep genoeg is legt deze schildpad ongeveer 60 eieren. De eieren zien eruit als die witte pingpong balletjes. De schildpad maakt het gat weer dicht en gaat weer op zijn gemak de zee in. Even later komt die weer terug om de volgende lading te leggen. Deze schildpad heet de leatherbeckschildpad. Vanaf hun tachtigste levensjaar kunnen ze hun eieren leggen. Die beesten kunnen wel vijfhonderd jaar worden. Als je die eieren meeneemt kun je in de bak komen. Het is een beschermd diersoort. Dat komt omdat er maar vier van de honderd vijftig eieren uitkomen. En dan is het nog een hele kunst om tachtig jaar te worden. Ze worden onderweg naar zee of in de zee opgegeten door andere beesten. Ze sterven uit dus worden enorm beschermd. Dir proces van eieren leggen duurde ongeveer anderhalf uur. We moesten in het donker kijken want als ze licht zien stoppen ze hun proces en gaan weer de zee in. Maarja wij willen natuurlijk bewijs dat we die schildpas gezien hebben dus we hebben stiekem een foto gemaakt.
We liepen weer naar de boot om terug naar het dorpje te varen. Daar stond een lekker soepje op ons te wachten. Het was ongeveer elf uur geworden. Nog even naar de sterren kijken en toen was het de hoogste tijd om de hangmat in te kruipen. Maar met de hele groep buiten slapen is natuurlijk één groot feest. Ik had mijn eigen hangmat meegenomen en had iemand gevonden om die op te hangen. Mannen hebben toch iets meer spierballen als ik en ik ben natuurlijk bang dat ik halverwege de nacht naar beneden val. Sybrigje vond het leuk om nog even bij mij te komen liggen. Ze jumpt mijn hangmat in en het touw begeeft het. We vielen met z'n tweeën op de grond. Ik heb nergens last van maar Syb had behoorlijk last van haar ellenboog en rug. Moet ze ook maar voorzichtig doen. De hangmat werd weer stevig voor mij vastgebonden en intussen was het al drie uur in de nacht. Hoogste tijd voor een dutje. Om half zes ging de wekker. De kok moest wakker worden want die moest beginnen met het klaarmaken van het ontbijt. Wij wilden naar het strand gaan om van de zonsopgang te genieten maar het was bewolkt. Helaas, volgende keer beter! Nog even de tijd genomen om wakker te worden. Ik kreeg een lekker bakje koffie in mijn hangmat. Puur genieten zou ik zeggen. Na het ontbijt, even genieten van de natuur en nadat alles was ingepakt zijn we weer de boot op gegaan. Iedereen hees zichzelf weer in de reddingsvesten en regenkleding en gaan met die banaan. Maar nu hadden we een kleiner bootje. We waren met veel mensen. Wij waren met vijf meiden, nog een gezin was mee met zes personen, de kok, de buschauffeur, twee begeleiders en een kindje, een gids en twee bootsmannen. En alle bagage moest dus mee. Het bootje lag bijna onder water. De terugweg vond ik best eng. De boot schommelde van links naar rechts. Een enkele keer ging die zelfs bijna omver. Ik vond het niet echt eng maar ik was bang dat al mijn spullen straks in de rivier zouden drijven en ik in mijn bil gebeten zou worden door één of ander eng beest. Op de terugweg zijn we naar Frans Guyana geweest. Dat is een ander land. Het is een land wat behoort tot Frankrijk. Opeens zagen we iedereen rechte rijden, de sturen zaten weer aan de goede kant en we moesten betalen met de euro. Bizar dus. Even over de markt gelopen, over het strand gelopen en de stad bezocht. We werden weer met het bootje opgehaald en aan land gezet. De bus moest weer ingeladen worden. De kok had een heerlijke lunch voor ons gemaakt. Daar hadden we wel trek in na een drukke dag. onderweg naar huis nog even gestopt bij een monument. Een compleet dorp is hier uitgemoord en daar was een monument voor gemaakt.
En toen was onze trip helaas al weer ten einde. Wat hebben we genoten, wat hebben we een lol gehad en wat is de natuur mooi geschapen. Op naar het volgende tripje dan maar.

- Zondag was mijn mama jarig. Ik had een cadeautje gemaakt en ze kon het niet laten het zaterdag al open te maken. Zo spannend wat erin zit. Ja moeders voelen aan van wie het komt. En een cadeautje helemaal uit SU van je dochter is natuurlijk extra speciaal. Ze is blij met het cadeau dus ik ook. Super dat je toch nog iets kan doen ook al ben je zover weg. Ik had een schort laten maken met foto's en tekst. Als ik thuis ben dan kook ik vaak maar nu kan dan niet. Misschien vind ze het nu wel leuk om te koken:)

- Ik heb afscheid moeten nemen van de verloskamers. Heel erg jammer want ik had het best naar mijn zin tussen al die hoogzwangere vrouwen en baby's. Maar het was weer tijd voor een volgende ervaring.
Op de valreep heb ik nog een mooie bevalling gezien. Een vrouw kreeg haar eerste kindje. Het kindje was erg groot. Na lang persen kwam het niets verder. Een verloskundige begon op die buik te duwen. En niet zachtjes hoor. Ze zat op heet knieën naast het hoofd van de vrouw en zette haar volle gewicht in naar voren. het hielp niet veel. Het kindje zat te lang in het baarmoederkanaal dus tijd voor actie. Ik werd gestuurd een steriele schaar te halen. Met een gewone schaar werd die vrouw ingeknipt. Bah wat is dat vies om te zien. Na een moeilijke start maakt het kindje het nu goed.

- Ik ging met een Filipijnse collega mee naar de afdeling voor personeelszaken. Daar moest ze naar een hokje komen en kreeg ze haar salaris. Gewoon handje contantje.

- Na bezoekuur word er met een ouderwetse schoolbel keihard over de gang gebeld. Het bezoekuur is over dus iedereen moet naar huis. Elke keer weer schrik ik van die bel.

- Donderdag was het een feestdag in Suriname. De dag van de Arbeid dus iedereen was vrij. Behalve wij natuurlijk. Een collega ging lekker soep koken. 'Zuster wilt u een kopje soep?', 'Ja lekker, zuster' Ik moest beloven alles op te eten. Tuurlijk doe ik dat. Ik kreeg een bakje voorgeschoteld. Bah dacht ik. Er zat een kippenpoot in. En niet zo eentje als wij kennen. Nee echt de poot. De nagels zijn er nog net afgehaald en er zat geen vlees aan. Ik had beloofd alles te eten dus ik ging proeven. Ik moest gewoon een teen afbijten met bot en al. Beetje kauwen en de overgebleven botjes weggooien. De smaak was vies. Een vieze glibberige teen van een kip in je mond is niet lekker. Geef mij maar een normale poot met veel vlees.

- De medicatie word hier op een karretje gezet. Het karretje staat vol met urinepotjes waar medicijnen in zitten. Een plakketje erop en zoeken maar als je iets nodig hebt.

- Sinds maandag ben ik werkzaam in het Thorax/Cardiocentrum. Dat bestaat uit een poli cardiologie, poli longen, verpleegafdeling cardio/thorax, een afdeling voor TBC(tuberculose), CCU (hartbewaking) en de angiokamer (kamer voor dotteren en hartkatheterisatie etc.) Ik ga alle afdelingen langs in drie weken tijd. Ik heb nu twee dagen op de verpleegafdeling gestaan. Het is gezellig daar en het is wel leuk werk. Maar niet helemaal mijn ding hoor. Ik vertel de volgende keer er meer over want ik heb het idee dat ik al een behoorlijk verhaal heb.

- Vanmiddag moest ik met een patiënt naar de poli chirurgie. Ik had de patiënt nog niet verzorgd dus had geen idee wat hem scheelde. Het bleek dus dat die patiënt een enorme onderhuidse infectie had. Vanaf zijn onderbeen tot zijn bovenbeen. De chirurg kon met een pincet zo de huid van het bot halen. Een dikke laag pus zat onder een droge huid. De chirurg sneed al het losse huid weg. De helft van zijn onderbeen is weg en een gedeelte van zijn bovenbeen. Het hele been is geel van de pus. Botten en spieren zag je allemaal zitten. Een volgende keer wordt er meer huid weggehaald. Op zijn bovenbeen was een heel stuk huid los. Je kon er zo een grote pincet doorheen halen. Ik heb er wel een beetje kokhalzend bij gestaan maar het was wel echt vet om te zien. Het been moet eigenlijk geamputeerd worden maar de patiënt weigert dat. Heel gevaarlijk want de infectie kan natuurlijk gewoon in het bloed of in de spieren terecht komen. We hebben een wondkweek gedaan dus we zijn benieuwd wat voor bacteriën en infecties er allemaal in dat been leven.
Ik heb veel wonden gezien maar dit was toch wel het toppunt.

Lieve mensen. Mijn handen zijn moe en het is inmiddels alweer anderhalf uur verder. Tijd voor een bakje chocolademelk.
Als de verhalen te lang zijn dan hoor ik het graag. Dan ga ik een poging doen om alles een beetje minder uitgebreid te vertellen.

Nog maar zes nachtjes slapen en dan mag ik naar het vliegveld om Nederlanders te verwelkomen.

Bedankt voor het lezen van mij verhaal en ik zeg tot de volgende keer.

Liefs vanuit SU van Annerieke