Zoals het klokje thuis tikt...
Door: Annerieke
Blijf op de hoogte en volg Annerieke
03 September 2014 | Suriname, Paramaribo
Hier is die dan eindelijk. Ik heb van veel mensen op mijn kop gekregen dat ze nog steeds wachten op mijn laatste verslag. Het heeft even geduurd maar hier is die dan. Inmiddels ben ik alweer acht weken in Nederland. Ik zal eens even vertellen hoe het allemaal is gegaan. Voor zover ik het nog weet natuurlijk :)
De laatste week in SU was raar. Je weet dat je naar huis gaat maar toch moet je je dan nog een week vermaken. Genieten van de laatste dingen. Maar echt onbezorgd genieten kon ik niet. Ik was klaar om naar huis te gaan. Al kan ik me dat nu bijna niet meer voorstellen. Het leek me leuk om weer in Nederland te zijn. Veilig bij pappie en mammie op de Veluwe. De laatste week had ik nog lekker vakantie. Ik kan me herinneren dat we niet heel veel hebben gedaan. Vooral gewoon lekker thuis genieten. Uitslapen (ook al kon ik mijn bed wel in elkaar slaan en kon ik bijna niet meer wachten op mijn heerlijke bed in Nederland) Genieten van de warme zon, even shoppen, laatste inkopen doen en alvast een beetje voorbereiden op de reis naar huis. De laatste week zijn we vaak wezen uit eten. Het was heerlijk.
Op 3 juli heb ik mijn laatste verslag geschreven. Net las ik het verhaal terug. Een brok kwam in mijn keel en mijn ogen werden vochtig. Ik weet nog dat ik in SU op mijn bed zat en eigenlijk aan het wachten totdat het eindelijk maandag zou zijn.
In dat verslag heb ik niet van alles verteld. Maandag gingen we voor de laatste keer eten bij fam. Bijkerk. Dit was erg gezellig maar gek dat we die mensen hier achter moesten laten en ze lang niet zullen zien. Dinsdag 1 juli was Keti Koti. Dat was de herdenking van de afschaffing van de slavernij. Een goede reden voor een feest dus. We gingen de stad in. In de Palmentuin en langs de Waterkant was een markt. Als er 300 kraampjes stonden dan waren het er 280 met eten. En bijna iedereen verkocht hetzelfde. In de slavernij droegen de Surinaamse vrouwen een pangi. Dat is gewoon een doek die ze om zich geen wikkelden en soms met een hoed erbij tegen de zon. Eigenlijk heel lelijk maar bij die mensen vind ik het prachtig. Het staat ze gewoon. In de stad kon je die dingen ook overal kopen. Allemaal verschillende stoffen. Deze worden trouwens altijd met de hand gemaakt. Een stuk stof en met andere stof wordt deze weer versierd. Met de hand worden de randjes etc. afgewerkt. Nouja als je in SU bent geweest dan vonden wij dat we die ook moesten hebben. Dus we hebben met 5 meiden allemaal zo'n ding gekocht. De schaamte overwonnen en die kleden omgedaan. We kregen van iedereen complimenten, mensen wilden met ons op de foto en maakten foto's van ons. Iedereen in de stad liep met 'feestkleding'. Iedereen maakt het zelf en de meest aparte creaties komen voorbij. Het ziet er wel heel gezellig uit. Als het feest is in SU dan is het dus ook echt feest en doet iedereen ook mee. Compleet Suriname loopt in de stad. Op de foto's kunnen jullie zien hoe we eruit zagen.
In de palmentuin waren ook echte indianen. Ze gingen mensen leren dansen. Van een indiaan mochten we zijn tooi op. Even snel een foto schieten en weer weg. Deze tooi was echt gemaakt van veren. Heel mooi was dat.
We wilden als echte Surinamers terug komen in Nederland. En wat is dan typisch Surinaams. Jah.. onze haren. Elke vrouw heeft wel apart haar. Hebben ze geen vlechten in de gekste manier dan hebben ze wel nep haar in enorme knotten of een pruik. Dus wij wilden dat ook. Iedereen moet wel zien dat we in SU zijn geweest. We hadden die week ervoor een afspraak gemaakt bij de kapper. Alleen Mirjam en ik wisten zeker wat we wilden. Sybrigje en Paulien wisten het nog niet. Eenmaal bij de kapsalon ging ik uitleggen wat ik wilde. Er hingen wel 300 verschillende soorten haar. Ik wilde een grote knot dus moest alleen even de juiste kleur kiezen. Wie in SU heeft blond haar. Niemand dus ik had niet veel keuze. Gelukkig hadden ze wel blond ook al was het niet echt de juiste kleur. En daar begonnen ze. Aaauuwwwww wat deed dat veel pijn. Ze pakten een plukje van mijn eigen haar, een pluk nep haar, en vlochten dat er helemaal in. Ik had dus opeens vlechten tot op mijn kont. Zo lelijk vond ik het. Na anderhalf tot twee uur zitten was ik klaar. Mijn hoofd zat vol lange vlechten. Zeven pakketten haar was erin gevlochten. Ik had een enorme blonde vlechten knot bovenop mijn hoofd zitten. Rastahaar noemen ze dat. Ik keek in de spiegel en gelijk besloot ik nergens meer heen te gaan. Ik schaamde me wild. Buiten op straat kreeg ik wel gelijk complimenten. Die mensen vonden het geweldig dat ik dat had gedaan. Ook Corlinda was overgehaald. Bij haar werd gewoon nep haar in haar haar gedaan. Geen vlechten, zij had dus opeens lang haar, ook al was de kleur totaal anders, het was wel heel grappig. Na mij was Mirjam aan de beurt. Bij haar hebben ze het iets anders ingevlochten. Haar knot was kleiner. En ook Paulien wilde het opeens. Sybrigje heeft alleen kleine vlechtjes voorin laten vlechten. Maar dat had ik al eerder gehad dus wilde nu iets heel anders. Iedereen voelde zich enorm lelijk. Iedereen had spijt maar ja het is natuurlijk zonde om het uit te halen. Thuis en bekenden in SU lachten ons uit. Niet echt positief dus. Maar we konden er wel om lachen. Thuis had ik het tegen niemand verteld. Het moest een verassing zijn voor iedereen. Maar ik moet het gewoon tegen iemand vertellen dus tegen één vriendin had ik het verteld. En ook zij lachte me uit. Ze vond me er ook niet mooier op geworden. En nu nog de reactie van thuis afwachten dus. Gelukkig heeft Anne haar mond gehouden dus uiteindelijk wist echt niemand het. Dankjewel Anne, I love you!
Maar eenmaal thuis heb ik het gewoon ff leuk gemaakt. Een sjaaltje om mijn hoofd maakte het al wat leuker. Het haar gaat snel pluizen en het was mega zwaar. In de nacht deed ik een legging om mijn hoofd. Mijn hoofd in het gedeelte waar normaal de billen in moeten en de benen eromheen binden. Ik voelde me een Surinamer en dat vond ik geweldig.
Zaterdag moesten we ons huis opruimen onze koffer inpakken.
Vroeg uit bed, ontbijten, taken verdelen en poetsen maar. Ik heb een hekel aan schoonmaken maar het was best gezellig. Ik heb met Marieke heel de keuken schoon gemaakt. De koelkast en alle kastjes van het aanrecht. Ik kwam daar dus muizendrollen tegen. Ik was zo bang om een muis tegen te komen. Maar gelukkig bleef het bij drollen en ben ik die niet tegen gekomen. Wat was het een rare dag. Een huis schoonmaken en weten dat je er nooit meer terug komt. Vijf maanden is dit mijn thuis geweest en nu moest ik het verlaten. En mijn koffer moest ingepakt worden. Vijf maanden lag die veilig onder mijn bed maar die moest weer gevuld worden. Alle kaarten en foto's van de muur, alle kleding in de koffer. Wat vond ik dat verschrikkelijk. Het was echt werkelijkheid. Ik moest SU verlaten om er lang niet meer terug te komen. En het huis zien we waarschijnlijk nooit meer. Mijn koffer zat al snel overvol. In de avond gingen we nog de stad in. Gezellig voor de laatste keer met de groep. Raar om voor het laatst daar te lopen. Wat hebben we genoten.
Zondag gingen we naar de kerk. De oudste kerk van Suriname. Een klein rond kerkje. Heel oud maar wel erg mooi. De kerkenraad heette ons welkom. Allemaal in een groen pakje. Een hele oude orgel werd bespeelt door een Nederlandse man. Hij was hier ooit geweest voor werk en was niet meer naar huis gegaan. Ik ben nu beetje jaloers. In de kerk werd gecollecteerd met een zak aan een enorme stok. Ik heb me laten vertellen dat dat in Nederland vroeger ook zo gedaan werd. De vrouwen deden witte handschoentjes aan en liepen zo de kerk rond. Daarna werd het geld in bakjes voor de dominee gezet. Er werd een gebed gedaan en zo werd het geld geofferd aan God. Heel mooi om te zien. Het was enorm warm want de kerk had geen airco. Aan het eind van de dienst begon het te regenen. Alle regen ging naar binnen. Mensen in de kerk vlogen overeind onder het gebed om alle luiken dicht te doen. Het klepperde aan alle kanten. We schrokken maar wisten ook wel dat we in SU alles kunnen verwachten. Ook Mahinder onze taxichauffeur ging mee naar de kerk. Hij is Hindoestaans maar ging voor de laatste keer mee. En hij vond het nog leuk ook. Ook al kun je die kerk niet met de onze vergelijken, toch was het leuk. Die zondag hebben we lekker gebak gegeten en genoten van de laatste dag. Ik kon bijna niet wachten om naar huis te gaan. De laatste avond en nacht was aangebroken. Ik kon niet meer even in mijn hangmat want die zat al in mijn koffer.
Gelukkig heb ik best wat uurtjes geslapen. Vroeg moesten we eruit. Even wat eten en dan alles klaarmaken voor de grote reis. Gelukkig paste alles in mijn koffer. Alle oude kleding en schoenen werden opgehaald door mensen van de MAF. Ook namen die een aantal fietsen van ons mee. De kleding en schoenen werden gegeven aan mensen in het binnenland. Ik ben best benieuwd of er nu iemand in Suriname, in de jungle, beschut onder een afdakje de vaat zit te doen met een rokje van mij aan. Wat zouden die mensen dankbaar zijn met iets wat wij niet meer willen hebben. Mijn eigen fiets heb ik aan een Surinaamse vriend gegeven. Hij wilde hem graag hebben als herinnering aan mij. Mensen zijn tenminste dankbaar met iets kleins wat niet eens meer nieuw is. Het gaat om het gebaar bij hen.
Onze visums waren nog steeds niet klaar. Uit woede zijn we nog langs gegaan. Maar weer moesten ze ons teleurstellen. Enorm veel geld heeft het me gekost en nog heb ik niks. Ik kan er nog steeds boos om worden als ik eraan denk.
Alle spullen waren gepakt. Alle koffers stonden buiten, Taxi's stonden klaar. Het was tijd om ons plekje te verlaten. Samen hebben we een stukje uit de Bijbel gelezen en God gedankt voor de fijne tijd samen, en gebeden om een goede reis. Tijdens het gebed kwamen de tranen. Hand in hand zaten we knus bij elkaar. Na het amen liep iedereen weg om in tranen uit te barsten. Huilen omdat we zo'n fijnen tijd hebben gehad, omdat we dit moeten verlaten, en omdat we nu ineens realiseerden dat we echt weg moesten. Heerlijk om even met z'n allen te huilen. Maar het was tijd om te gaan. Nog een laatste rondje door het huis gelopen en toen de auto in. Langzaam zie je het huis verder weg. De straat uit, de stad uit en richting het vliegveld. Onderweg hebben we fijne herinneringen opgehaald. Niemand had het idee dat we zo lang weg zijn geweest. Niemand snapte dat we alweer naar huis gingen. Niemand kon snappen dat we een dag later alweer in Nederland zouden zijn. Onderweg nog even een Chiller gehaald (biertje met citroensmaak). Genieten van de laatste beelden van SU. Wat ga ik dit missen. Met een brok in mijn keel zat ik stil achterin de auto. Ik wilde naar mijn familie en vrienden maar wilde SU niet achter laten. Maar ik moest. Ik had geen keuze. Op het vliegveld hebben we onze koffers laten sealen. Je weet nooit natuurlijk. Bij het inchecken werd al onze bagage gewogen. Neeeeeeeeeeee.... vijf kilo teveel. Hoe kan dit? Vest eruit en omgewikkeld, nog een vestje aan gedaan, pangi om mijn hoofd gebonden, mijn hangmat bij Dick in de tas en ik mocht mee. Raar want ik had dezelfde spullen alleen ze zaten aan mijn lichaam en niet in de tas. Met Mahinder hebben we nog een drankje gedaan en toen moesten we ook van hem afscheid nemen. Vijf maanden was hij onze taxi, elke dag was hij bij ons, alle klusjes deed hij bij ons thuis. De tranen kwamen alweer. Huilend zijn we weg gelopen. Alle laatste dingen konden we op het vliegveld kopen. Groente, fruit, Borgoe, chips. Alle typisch Surinaamse dingetjes dus. Voor de laatste keer werd ons paspoort gecontroleerd. We liepen naar buiten en daar stond de KLM op ons te wachten. Met de handbagage (wat veeeeeel te veel was) moest ik een trappetje op. Spierballen kweken was dat. Daar zaten we dan. In het vliegtuig wat ons naar Nederland zou brengen. Het vliegtuig kwam in beweging. Mijn ogen hingen aan het raam. De laatste beelden van de omgeving. We gingen omhoog. Langzaam zag ik het land onder me vandaan gaan. Het grote land wat voor het grootste gedeelte regenwoud is, is prachtig om te zien. Mijn ogen waren vochtig. Toen kwamen de wolken en zag ik niets meer. Het was nu echt voorbij. Ik kan niet meer even terug. De tijd is voorbij. Het grote avontuur is voorbij. Een stukje van mijn hart heb ik achter gelaten. Ik hoop een keer te gaan kijken of dat stukje van mijn hart het goed maakt daar.
Ik wil terug. Maar wanneer is nog de vraag.
In het vliegtuig vond ik het niks aan. Een lange vlucht. Ik kon niet lekker liggen. Na een paar uur gingen de lampen uit en konden we gaan slapen. Maarja ik kan natuurlijk niet slapen van de zenuwen. En in Surinaamse tijd was het nog maar 18.00 uur en in Nederland was het diep in de nacht. Na veel draaien, rondjes lopen, anders zitten etc. gingen de lampen aan. Even weer netjes aankleden en toen zagen we Nederland. We werden niet echt blij. Het regende en het was 18 graden. En we kwamen net uit een land wat 35 graden was. Alle spullen weer mee. Bbrrrrr koud. We gingen op zoek naar onze koffers. Met enorme karren liep ik daar. Even in de wc onze enorme knotten opnieuw doen. En daar gingen we. Richting de deuren. Corlinda en Syb liepen voorop. De deuren gingen open en ik zag ze.. jaaaa daar staan ze. Mijn ouders, broers, zussen en vriendinnen stonden er. Maar Cor en Syb waren zo blij dat ze met hun vriendin en zusje stonden te knuffelen in de deuropening. Ik zag iedereen maar kon er niet naartoe. Gelukkig gingen ze later wel weg. Even iedereen knuffelen. Een enorme spandoek hadden ze gemaakt. Mijn broers, zussen, zwager en schoonzus hadden allemaal vrij genomen. Heel lief. Ik had verwacht dat het heel anders zou zijn. Ik zag ze staan en dacht: ohja dat zijn ze weer. Alsof ik ze vorige week nog heb gezien. Een klein traantje gelaten bij de knuffel met mams en daarna was het alleen maar lachen. En ze vonden mij haar leuk! Ik had niet meer geskyped en geen foto's gestuurd want niemand mocht het weten.
De groep een laatste knuffel gegeven en toen was het tijd om naar huis te gaan. Thuis hadden ze een mooie slinger met ballonnen voor me opgehangen. En ze hadden een grote taart besteld met 'Welkom thuis'. Vriendinnen bleven gezellig lunchen. In de middag was ik zo moe dus ben even gaan slapen. Na mijn dutje moest ik eraan geloven. Autorijden. Maanden niet gedaan, de wegen zijn weer anders. Maar het ging heel goed. Anne zat voorin en stuurde me overal heen. Over de snelweg en de meest irritante rotondes over. Het ging allemaal goed.
In de avond kwam Carmen. Heerlijk. Alsof ik haar ook vorige week nog had gezien. We waren nog steeds allebei hetzelfde. Gewoon lachen en gek doen zoals we gewend waren.
Woensdag moest ik op gesprek komen op school. Het gesprek wat bepalend zou zijn of ik mijn opleiding wel of niet heb gehaald. Op school wilde alle docenten alles horen. Uitgebreid koffie gedronken, gesprek gehad, dingen kopiëren en weer praten. Het duurde allemaal zo lang. Uiteindelijk waren we klaar na een paar uur. Carmen wilde nog even wat drinken bij de DEKA. Even afscheid nemen want hier hebben we heel wat uurtjes samen doorgebracht. Ik zei tegen Car wat ik de avond allemaal wilde doen. Gezellig langs familie had ik zo bedacht. We reden naar huis.... Car drukte op de toeter. Oh dat ging per ongeluk. Nouja ik geloofde het maar. Ik zag een tent staan, oh die is vast voor de verjaardag van vrijdag, dan hebben ze die vast opgezet zei ik tegen Carmen. We rede de bocht om en ik zag auto's staan. Eerst 1 en daarna volgden er meer. Neeeee wat is dit? Heel mijn familie en vrienden stonden op de stoep. 'Car wist jij dit?' 'Ja dit heb ik geregeld met je zussen en school heeft ook geholpen want anders waren we veel te vroeg klaar, die koffie enzo. was allemaal om tijd te rekken'. Ik wist niks te zeggen. Ik was zo verbaasd dat ik vergat de auto uit te gaan. Ik stapte de auto uit en mijn nichtjes en neefje kwamen op me af rennen. Wat waren ze blij. Verbaasd liep ik verder en bijna iedereen was er. Geweldig! Een barbecue met alle dierbaren. En ze zijn hier allemaal speciaal voor mij. Ik had niets in de gaten en had het zeker niet verwacht. Na de maaltijd heb ik even een woordje gedaan. Voor zover ik kon praten door mijn tranen heen dan. Ik was zo blij, heb genoten en vond het geweldig.
De weken vlogen om. Alles was weer leuk. En nu ben ik alweer acht weken in Nederland. Mijn bed slaapt heerlijk. Het is weer normaal om in Nederland te zijn. Ik mis SU, de zon, de mensen en het avontuur. Maar dat is geweest en nu moet ik leven in Nederland. Ooit hoop ik terug te gaan voor een mooie vakantie. Met een klein traantje kijk ik vaak de foto's terug. Soms denk ik: ben ik daar echt geweest, ben ik zo lang weg geweest? De foto's zijn het harde bewijs dat ik echt vijf maanden in Paramaribo heb geleefd. Het was geweldig.
En wat was ik bruin. Helaas is de zon hier weinig dus het gaat er allemaal snel af. Aan de kou raak ik ondertussen wel een beetje gewend maar de zon van SU blijf ik altijd missen.
Daag alle lieve mensen, collega's, vrienden. Bedankt voor alle liefde, aandacht, gezelligheid die jullie mij misschien wel onbewust hebben gegeven. Bedankt AZP dat ik in dit toch wel geweldig ziekenhuis heb mogen stage lopen. Bedankt school dat jullie mij die plek hebben gegeven. Bedankt familie en vrienden die mij gesteund hebben ook als ik het moeilijk had. Bedankt Mar, Jo en Han voor jullie komst. Bedankt Carmen dat je nog steeds mijn lieve vriendin wil zijn ook al ben ik zo lang weg geweest en spraken we elkaar weinig door drukke stages en tijdsverschil. Bedankt Dick, Corlinda, Mirjam, Paulien, Marieke en Sybrigje. Samen zijn we dit avontuur aangegaan, samen hebben we dit tot een groot succes geleid. We hebben veel gelachen, gehuild, gescholden, geknuffeld, we zijn boos geweest op elkaar maar hebben ook een enorme steun aan elkaar gehad. Ik denk dat we nu mogen zeggen dat we een onvergetelijke tijd hebben gehad samen. Voor mij was dit de mooiste tijd uit mijn leven.
Dit was mijn aller-aller-allerlaatste verslag. Hij is wel een beetje lang maar ik hoop dat jullie ervan genoten hebben.
Een lieve groet van Annerieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley