Vakantieeee...!!!

Goedemorgen,

Na twee weken is het weer de hoogste tijd voor een verslag. Ik heb deze twee weken weer van alles meegemaakt. Ik zal alles wel even voor jullie opschrijven dan kunnen jullie ook meegenieten.

Inmiddels heb ik alweer twee weken stage gelopen in het Thorax centrum. De eerste week op de cardiologie/thorax verpleegafdeling en vorige week twee dagen op de CCU. CCU = Coronary Care Unit of terwijl de hartbewaking. De verpleegafdeling was niet zoveel bijzonders. Gewoon een verpleegafdeling waar je mensen wast, beetje helpt met eten en zorgt dat ze hun medicatie binnen krijgen en de nodige onderzoeken ondergaan. De CCU is wel erg leuk en spannend. Eigenlijk mogen daar geen stagiaires werken maar voor mij is een uitzondering gemaakt. Ik had een gesprekje met de zorgmanager en die dacht dat ik het wel aankon, dat ik voldoende kennis had en hard kon werken zodat ik het verpleegkundig team kon ondersteunen in deze zware zorg.
Woensdag mocht ik dan eindelijk naar de CCU. Daar liggen negen mensen in een rondje. In het midden is een soort balie waar de verpleegkundigen en artsen zitten. Het is de mooiste afdeling van het AZP want het is nog aardig nieuw. De meeste apparatuur werkt nog redelijk goed dus ik kan eindelijk echte zorg verlenen. Echt alles wordt gerapporteerd en op iedereen wordt gelet. Zo kwam ik woensdag om 6.50 de afdeling op. Collega's waren al begonnen met de overdracht. Na de overdracht kwam er nog een collega binnen. Ze zette haar tas op de balie en keek naar rechts en zag dat het met een patiënt niet goed ging. Ze rende naar de patiënt en riep dat ze de crashkar nodig had. Op deze kar staat alles voor noodsituaties. Medicatie, een defibrillator, spullen voor zuurstof etc.
Ze begon direct met reanimeren. Deze patiënt was bekend met een lage pols. Maar deze keer gaf de monitor aan dat het hart het niet zo goed meer deed. Die vrouw schrok zich naar en keek naar ons zo van: 'wat gebeurt hier met mij?' Er was geen arts op de afdeling en deze vrouw had toch wel degelijk de hulp van een arts nodig. Na een poosje reanimeren en een elektrische schok was ze aardig bij maar nog lang niet stabiel. Na een paar minuten kwam er eindelijk een arts. Deze gaf opdracht wat medicatie in te spuiten. Dit hielp niet voldoende. Ze belde alle cardiologen af maar er was er niet één in huis. Slecht geregeld dus.
Later kwam er toch een cardioloog in opleiding en stonden we met drie artsen en drie verpleegkundigen om het bed heen. Ik had de taak om alles te noteren omdat ik alles nog moest leren en nog nooit gereanimeerd had. De arts bracht een uitwendige pacemaker aan. Dat zijn twee pads die op de borst worden geplakt, ze staan in verbinding met een monitor en die geeft zo nodig een schok. Na heel wat spuitjes, schokken en telefoontjes was ze na een uur eindelijk redelijk stabiel. Met monitor, spuiten en van alles en nog wat ben ik met twee artsen naar de angiokamer gerend. Daar stond al een heel team te wachten samen met een echte cardioloog. Een intercivist (arts van de IC) kwam ook assisteren om te intuberen (aanbrengen van een buis in de luchtpijp voor beademingsapparatuur) als dat nodig is. Deze vrouw moest een tijdelijke lijn krijgen. Met een slangetje moest de cardioloog via de lies naar het hart. Dit slangetje werd verbonden aan een kastje wat ook werkt als een pacemaker. Dit alles moest met spoed gebeuren. De steriliteit was ver te zoeken. Tijdens het inbrengen viel de patiënt weg. Ze kreeg 15 liter zuurstof per minuut en nog was haar saturatie (zuurstofgehalte in het bloed) maar 80%. De cardioloog riep 'massage' en een assistent van de cardioloog begon de reanimeren. Maar ze moest ook iets anders doen. Ze moest overgenomen worden. Dit is mijn kans dacht ik. Ik sprong op het bed naast de vrouw en begon te reanimeren. Na een tijdje kwam ze weer bij. Artsen en cardioloog en verpleegkundigen waren trots op me. Een stagiaire die zomaar begint te reanimeren hadden ze nog nooit gezien. Ik was trots op mezelf en voelde me best stoer. De adrenaline gierde door mijn lijf en mijn hartslag was niet te tellen. Het koste zoveel energie allemaal. Na anderhalf uur was ze eindelijk klaar. We hebben de patiënt gereed gemaakt en gebracht naar de IC. Daar hebben we haar overgedragen aan het verpleegkundig team. Toen ik terug op de afdeling kwam moest ik mijn ervaring vertellen aan collega's. Ze waren trots op me. Aan het einde van de dag werd ik overspoeld met complimenten. De zorgmanager werd op de hoogte gesteld van mijn werk. De volgende dag mocht ik gelukkig weer naar de CCU. En aan het einde van die dag kreeg ik al een baan aangeboden. Nou in twee dagen heb ik dus aardig wat bereikt. Ook al zeg ik het zelf:)

Na lang wachten was het dan eindelijk zover. Zondag was ik de hele dag zenuwachtig en de nacht van zondag op maandag kon ik maar een paar uurtjes slapen. Ik ging slapen en kreeg al een berichtje uit Nederland dat mijn zussen onderweg waren naar Schiphol. De volgende ochtend moest ik om 11.30 uur in de stad zijn. Ik was natuurlijk al vroeg klaar want ik stond stijf van de zenuwen. Om 10.30 uur was mijn taxi er al. We hebben even een rondje gereden en toen heeft hij mij afgezet. Toen ik bij het hotel aan kwam wisten ze niet dat ik mee zou gaan. Heel raar want ik had wel een bevestigingsmail dat het goed was dat ik mee zou gaan om mijn zussen op te halen vanaf het vliegveld... De taxi werd gebeld. Deze had vergeten door te geven dat het vliegtuig vertraging had dus dat ze drie uur later zouden vertrekken.. okeeee wat ga ik nu doen? Alleen de stad is vind ik niet prettig dus toen ben ik maar de palmentuin in gedoken. Ik heb heerlijk een paar uur onder een palmtakkendakje gelegen. Om drie uur kwam de taxi eindelijk. Met vijf Surinamers in een busje gingen we richting het vliegveld. Na weer een uur rijden en een uur wachten kwamen ze dan eindelijk de deuren uit lopen. Heel apart om familie te zien in 'mijn' land. Een klein traantje zat verscholen in mijn ogen en ik heb ze even lekker geknuffeld. Was ik wel aan toe na drie maanden.
Mijn zussen hebben het heel erg naar hun zin. Ze vinden het heerlijk in SU. Van maandag tot zaterdag hebben ze geslapen in een hotel in de stad. Na het werk ging ik naar ze toe en hebben we lekker gegeten. Vanaf zaterdag zitten we met zijn vieren in een appartement. Naast ons huisje is een heerlijk zwembad dus we kunnen een duik nemen wanneer we willen. Ik leef weer heerlijk met eigen familie. Lekker bij mijn zus in bed slapen, lekker ontbijten en de hele dag lachen. Ze pesten mij ook de hele dag. Ik ben dat helemaal niet meer gewend dus weet niet meer hoe ik moet reageren. Vroeger was ik daar een expert in.

Ik mis mijn moeder wel heel erg. Vooral nu mijn zussen er zijn. Die weten precies wat ik mis. En het idee dat ze vorige week nog bij haar waren maakt me jaloers. Maar nog maar twee maanden en dan ben ik weer bij haar. Nu pas heb ik in de gaten hoe belangrijk een moeder is in het gezin. Alles gaat door. De was, het verzinnen van eten, boodschappen doen en ze zegt wat als ze me pesten. Nu sta ik op eigen benen en moeten we met zeven studenten alles draaiende houden. Het huishouden, eten koken, boodschappen doen, de was en de sfeer zo houden dat we één gezin zijn. Ik weet uit wat voor nest ik kom en ik ben daar meer dan dankbaar voor. Wat een liefde en genegenheid is er in huize van Vliet.
Vorige week hield mama haar verjaardag. Even geskyped en heel de familie weer gezien. Mijn nichtjes en neefje vinden het geweldig om even met hun tante te praten die al zooo lang weg is en heel ver bij hun vandaan is. Ik geniet van die momenten.

Ook mis ik mijn vriendinnen hoor. Samen met Carmen een wijntje drinken, met Anne een rondje touren in haar nieuwe auto, met andere vriendinnen praten en lachen tot we buikpijn hebben. Ik mis dat. Heel goed voor mij om in te zien hoe dankbaar ik moet zijn met de dingen die ik heb. SU is een goede les voor mij. Maar ik kan het nog wel een paar weken volhouden hoor. Des te leuker is het om straks iedereen op Schiphol te zien.

Nu gaan de zussen Hanneke, Jolanda en Marijke even aan jullie vertellen wat ze van SU vinden. Annerieke vroeg ons om een stukje te schrijven, nou bij deze. Maandag zijn we aangekomen en stond Annerieke ons op te wachten. Blij haar weer te zien na een lange tijd. Wel via Skype gekletst maar in echt is toch heel anders! Weer echt knuffelen!
De eerste 5 dagen zijn we in een hotel verbleven. Vanaf zaterdag zitten we in een appartement met een zwembad. Heeeerlijk!!! De eerste dag zijn we de stad doorgelopen en kregen we de eerste harde regenbui al over ons heen. Ondanks de regen bleef het 30 graden. We gaan overal met de taxi naar toe, omdat we zelf geen auto hebben en het verkeer hier heel anders is dan in NL, andere kant van de weg en langs elkaar heen zjoeven. Lopen doen we aan de rand van de verharde weg, hier kennen ze geen voetpad. Veel hebben we van de stad en de natuur al gezien. Apen, dolfijnen, prachtige bloemen, veel palmbomen, armoedige huizen, huizen zo groot en mooi als paleizen.
Bijzonder is dat er erg veel supermarkten zijn, bijna op elke hoek van de straat wel 1. De supermarkt is open tot 11 uur 's avonds. Het is wel zoeken naar de spullen die we graag willen kopen, veel minder keus. Maar 2 soorten vleeswaren, alleen kip en kippenpoten als vlees. We zijn al veel uit eten geweest, kost maar 10 euro. Het eten hier is superpittig en overal zit kouseband als groenten bij. Beetje saai, weer heerlijk groenten en een lekker stukje vlees eten als we in NL zijn.
We genieten enorm hier in SU. De mensen zijn erg aardig. Inmiddels zijn we op de helft van onze vakantie, de tijd gaat erg snel. We willen nog lange niet naar huis. Nog lange niet.......

Ik ben dus niet de enige die geniet van Suriname. Fijn om dit grote avontuur te kunnen delen. Straks in NL snappen ze mijn verhalen en weten ze wat ik bedoel.
Ik ga even een duik nemen in het zwembad en genieten van deze vakantie.

Tot de volgende keer.

Liefs Annerieke