De tijd gaat te snel.!

Dag lieve mensen,

Na een heerlijk Hollands bord bloemkool en gekookte aardappels is het weer de hoogste tijd voor een verslag. Buiten is het donker en de muggen vliegen om mijn hoofd. Na al die weken vinden ze me nog steeds aardig. Snap er eigenlijk niks van.

Inmiddels sta ik alweer drie weken op de Verloskamers. Heel erg leuk is het daar. Hoofdzakelijk een vrouwenafdeling. Heel gezellig dus. Soms is het net een kippenhok maar ik voel me daar natuurlijk wel thuis. Het is heel gezellig. Allemaal vrouwen lopen op hun slippetjes, nachtponnetjes of een omgewikkelde doek en een dikke buik rond. Gaan gezellig een rondje wandelen of even met elkaar kletsen.
Inmiddels al heel wat vrouwen helpen puffen, dikke buiken gevoeld, baby's opgevangen en baby's in badje gedaan.
Iedere bevalling is weer spannend. Meestal is het lang wachten tot het komt en binnen een paar tellen is het er vaak. Vandaag had ik al twee bevallingen meegemaakt voor 8.00uur. Bij de eerste bevalling wou het kindje niet komen. De ene verloskundige hielp met het hoofdje en de andere verloskundige ging de fundusdruk doen. De verloskundige ging dus met volle gewicht staan duwen op de buik van de moeder zodat het hoofdje geboren zou worden. Daarna wilden de schoudertjes niet komen dus aan de ene kant was iemand aan het drukken en aan de andere kant iemand flink aan het trekken. Best bizar om te zien. En die moeder maar schreeuwen. Ze was flink uitgescheurd. Hier knippen ze nooit in dus de moeder scheurt vaak heel ver uit.
Bij de tweede bevalling was het allemaal heel snel gegaan. Die vrouw moest gewoon opgenomen worden. Toen de verloskundige even ging onderzoeken bleek ze al 6 cm ontsluiting te hebben. Na een half uurtje kwam ze me snel halen. Ik was net klaar met die andere baby en hup naar de volgende. Die vrouw begon te persen en het was er zo. Ze was blij en erg emotioneel. Haar man en de papa van het kindje was in december overleden. En dit kindje leek sprekend op hem. Een dubbele gebeurtenis dus. Voor de rest een rustig dagje gehad.
Vanmiddag belde de OK dat de spullen opgehaald konden worden die gesteriliseerd waren. De ambulance werd gebeld voor die 300 meter. Maar van lopen word je moe dus met de ambu dan maar. Die chauffeur snapte zelf ook niet waarom ik niet mocht lopen maar ach we hebben het maar zo gelaten. Eerst even een rondje gereden en toen richting de ingang van het AZP. Ik kwam aan bij de OK. Eh kom je iets halen voor de VK. Oh sorry maar dat is nog niet klaar. Over anderhalf uur is het klaar. Ben je dan een half uur bezig voor niets. Zonde van mijn tijd.

Ook zijn er minder fijne dingen op de VK. Vorige week is IUVD (Intra Uteriene Vrucht Dood, het overlijden van een foetus in de baarmoeder vanaf de 16e zwangerschapsweek en voor het op gang komen van de bevalling) De moeder voelde zich niet goed, kwam de VK binnen voor opname en werd gelijk aan de CTG gelegd. (CTG = cardiotocograaf, om hartslag van de baby en contracties van de uterus te registreren) Daar bleek de hartslag afwijkend te zijn. Helaas mag een CTG na ongeveer een half uur pas beoordeeld worden. Gelijk naar de dokter en die gaf de opdracht over half uur weer een CTG te draaien. Een kwartier na de eerste CTG ging de verloskundige kijken en bleek het kindje overleden te zijn. Hier wachten ze op de natuurlijk bevalling. Geen medicatie om weeën op te wekken dus. Donderdag was het dan zover. Ik werd gevraagd te assisteren. Geen idee dat zij moest bevallen. Ik ging blij naar binnen en er hing een kille sfeer. Hier gaat een vrouw bevallen terwijl ze weet dat het kindje niet meer leeft. Zoveel pijn, maar waarvoor? Iedere vrouw heeft de krachten omdat ze hopen dat er een levend en gezond kindje gaat komen. Bij deze vrouw was dat anders maar het kindje moest er natuurlijk uit. Na een zware bevalling was het kindje er. We zagen gelijk de oorzaak. Een knoop in de navelstreng. Niemand kan hier iets aan doen. Heel apart om een niet levend kindje geboren te zien worden. En wat een wonder dat er zoveel baby's wel gezond geboren worden. Wat een emotie bij iedereen. Deze bevalling ga ik nooit vergeten.

Afgelopen vrijdag werden we 8.00 uur verwacht bij een hotel in de stad. Veel te vroeg voor in het weekend. We hadden een trip naar Brownsberg geregeld. We zijn al ingeburgerd dus we kwamen om 8.20 uur daar aan. Beetje aanpassen aan de cultuur is niet erg toch? Na een tijdje rijden kregen we ontbijt. Gebakken bananen met pindasaus en kroketten met ketchup. Heerlijk op nuchtere maag een vette hap wegwerken. Na een uurtje kwamen we aan op Brownsberg. Prachtig. Met de auto helemaal naar de top. En vanaf de top nog verder omhoog lopen. Daar waren prachtige watervallen te zien. Heerlijk onder gestaan en genoten van de natuur. Het lopen was wel leuk. Allemaal mooie bomen, vruchten en beesten. Midden door de jungle moesten we lopen. Eigenlijk puur genieten. Maar dat lopen viel me best tegen. Heenweg moesten we naar beneden lopen. En het was allemaal zand, glad en smerig. En soms moesten we een meter naar beneden springen terwijl je zag dat het heel glad was daar beneden. En op sommige stukken moest je oppassen, voordat je er erg in had kon je zo van de berg af rollen. Opletten dus! We moesten over boomstammen klimmen en stukken bijna glijdend naar beneden lopen.De terugweg was drama. Heel het stuk weer naar boven lopen. We zijn dik anderhalf uur bezig geweest. Het zweet gutste van mijn lijf af, Mijn ademhaling kapte ermee en mijn hart sloeg op hol. Ik was niet de enige hoor. Iedereen had het zwaar. En dan naar boven klimmen. Een meter omhoog. Been omhoog, ergens aan vast proberen te houden, jezelf omhoog trekken en oppassen dat je niet valt op uitglijd. Ik was helemaal moe aan het einde. Pppppfff.
Toen we terug kwamen kwam een man ons halen. Hij nam ons mee naar een paar bomen. Daar zaten apen in de boom. Super schattig. Voor het eerst dus wilde brulapen gespot. In totaal hebben we die dag drie soorten apen, een slang, een boskip en nog wat dieren gezien. Prachtige natuur in Suriname.

Zaterdag was het Koningsdag. En wij hadden geen vlag. We hadden een briljant idee. Met kleding kun je van alles. Dus Paulien heeft drie jurkjes gepakt. En hoppaaa wij hadden een vlag. Beetje creatief nadenken en je bent een heel eind verder. Voor de rest was er wel het een en ander georganiseerd in de stad voor de Nederlanders. Lief dat ze toch nog aan ons denken.

Deze week was de wandelloop in SU. Vier avonden, vijf uur lang lopen. Kinderen, jongeren en volwassenen. Iedereen liep mee. Het grappige was dat er ontelbaar veel mensen mee deden. Half Suriname stond op straat te kijken en toe te juichen. Iedereen liep in zijn eigen groepje. Van het werk, van de regering, een politieke partij of gewoon de sportclub waar je bij zit. Iedereen heeft zijn eigen outfit en muziek. Het ziekenhuis had hele grappige ouderwetse zusterjurkjes aan, een andere groep liepen als indianen, weer een andere groep liepen in de slavenkleding van vroeger en ga zo maar door. Allemaal trommels, trompetten of wat dan ook. Al dansend loopt iedereen mee. Een super groot feest voor iedereen. Super om te zien. Wat een spektakel. Heel de stad was afgezet, honderden politieagenten waren ingezet en kilometers aan file om naar de stad te komen.

Nou mensen ik hoop dat ik jullie weer voldoende op de hoogte heb gehouden. Ik geniet nog steeds van alles om me heen. Nog twee weken wachten en dan kan ik mijn zussen ophalen. Ik mis iedereen wel hoor. Lang geleden dan ik mijn mama in het echt heb gezien, dat ik mijn broer een klap heb kunnen geven, dat ik kleding heb kunnen jatten van mijn zussen, dat ik een auto heb gejat om een boodschapje te doen, dat ik door het raam naar buiten keek en mijn papa zag fietsen, dat ik lekker met de hond een eindje door de Veluwse bossen liep of dat ik Anne heel hard heb kunnen knuffelen. Nog even geduld lieve mensen.
Ik ben nu echt al lang niet meer thuis geweest. Mar ik geniet want voordat ik het weet ik het alweer voorbij. Nu besef ik pas van wie ik hou, wat belangrijk is en wie mijn vrienden zijn. Een goede les/test dus.

Een fijne dag voor iedereen.
X Annerieke