De eerste week

Hallo allemaal,

Inmiddels zijn we al langer dan een week in Paramaribo. En nog steeds heb ik het enorm naar mijn zin. Het is hier erg warm. Gelukkig is in het ziekenhuis wel airco anders kan ik het niet volhouden:) Op de fiets naar huis is wel één grote zweetboel. Maar als we eenmaal thuis zijn kunnen we onze uniform uitgooien en even wat drinken. Bijna iedereen gooit direct zijn/haar laptop aan want we hebben nog steeds allemaal lieve mensen in Nederland. Mijn familie en vrienden beginnen me al wel een beetje te missen maar dat hoort erbij. Zelf heb ik weinig tijd om iemand te missen. Ik geniet van het weer, de vrijheid, de mensen om me heen, de gezelligheid en van mijn stage.

Vrijdag was het Valentijn. Vroeg in de ochtend werd me al door veel collega's een 'happy valentine' toegewenst. Het wordt hier best groot gevierd dus. In de avond hebben we de taxi genomen naar de stad. Daar was een heel veld afgezet. Er vlogen drie helikopters waar je als stelletje mee kon. Heel druk en gezellig dus. We hebben samen heerlijk gegeten bij 't Vat. Veel Nederlanders zitten daar. Zowel studenten als vakantiegangers dus dat is heel gezellig.

Zaterdag hebben we de hele dag lekker niks gedaan. In de ochtend zijn we wel heel goed bezig geweest. Alle was weg gewerkt. Ik heb samen met Mirjam het huis een flinke poetsbeurt gegeven. Een paar hebben boodschappen gedaan en anderen gingen strijken of iets anders doen. En dan besef ik pas hoe blij ik ben met mijn lieve moeder. Hoe dankbaar ik eigenlijk moet zijn als mijn schonen kleding weer op mijn kamer gelegd wordt.
We wilden wel weg maar het regende. En wij houden er niet zo van om in de regen te fietsen. We zijn wel lekker op de fiets naar de Mac geweest want daar hadden we echt even behoefte aan:)

Mijn stage wordt ieder dag leuker. Ik mag steeds meer dingen doen en met collega's is het ook steeds leuker. ik weet mijn weg een beetje in het ziekenhuis dus dat is handig. Anders ben je ook uren aan het zoeken naar iets. Maar zoeken moet je toch wel want alles is niet heel duidelijk aangegeven.
Ik ga waarschijnlijk toch vijf maanden op de SEH blijven. Het is zo spannend allemaal. Afgelopen twee dagen heb ik op behandel gestaan. Dan zijn er drie kamers waar artsen werken met binnenkomende patiënten. De ambulance komt daar binnen of mensen die zelf naar de SEH zijn gekomen. De taak van de verpleegkundige is dan het helpen van de arts met ECG maken, bloed prikken, infuus steken, wonden verzorgen enz. Heel erg leuk dus omdat er veel verpleegtechnische handelingen zijn.
Er komen hele hectische dingen binnen. Gisteren kwam er een jongen binnen die met een vechtpartij in zijn wang was gesneden. Met artsen, verpleegkundigen, chirurgen en andere disciplines was het echt vechten en rennen voor zijn leven. Maar we hebben hem stabiel naar de IC kunnen overbrengen. Ook komen er gevallen binnen die je niet zo vaak in Nederland tegenkomt. Ontzettend veel toxische mensen (poging tot zelfmoord), of mensen met een sikkelcelcrisis. Dat is een genetisch bepaalde ziekte met een afwijking in de rode bloedcellen. Bij een crisis krijgen de spieren te weinig zuurstof waardoor vreselijke pijn optreed. Veel vrouwen komen binnen met een niet voldragen zwangerschap die dan vloeien of al weeën hebben. Ik heb dus al een bevalling meegemaakt. Een gebeurtenis waar ik lang naar heb uitgekeken. Helaas heeft het kindje het niet overleefd. Het is de taak van de arts om de behandeling te starten maar de verpleegkundige mag van alles doen. Ik zit helemaal op mijn plek dus.
Op de SEH overlijden veel mensen. Zowel jonge als oude mensen. Ze komen dan erg ziek binnen en overlijden binnen het ziekenhuis. In Suriname gelden andere protocollen aar je dan mee te dealen heb terwijl je weet dat het ook anders kan. Maar als dat het protocol is dan moeten we daar naar handelen maar dat is best moeilijk.
Vanmorgen heb ik voor het eerst in de ambulance gezeten. Met gillende sirenes een heel zieke patiënt brengen naar een onderzoek. Samen met de arts gingen we dan. Alle auto's vliegen voor je aan de kant. Ik was best een beetje trots op mezelf moet ik zeggen:)

Vannacht heb ik eindelijk heerlijk geslapen. Geen gezoem van muggen om me heen. Ik werd echt helemaal gestoord van die beesten. Ik had minimaal 60 bulten op mijn lijf. Verschrikkelijk gewoon. En die dingen jeuken als een gek. 's Avonds met eten moeten we echt een lange broek of een legging aan doen anders wordt je helemaal lek gestoken. Gelukkig hebben we nu een apparaatje op de slaapkamer, een flinke spuitbus om die beesten te doden en als we de deur goed dichthouden dan kunnen we in ieder geval lekker slapen. Maar met de deur dicht slapen is niet echt ideaal want we worden wadend in het zweet wakker.
Een hele nacht doorslapen is mij nog niet gelukt. Iedere nacht wordt ik tussen 3 en 5 uur wel een keer wakker. Een beetje rond de tijd dat ik in Nederland mijn bed uit zou moeten. Maar ik hoop dat ik daar snel aan gewend raak.

Skype is echt een geweldige uitvinding. Heerlijk om familie en vrienden weer te zien. Alleen door het tijdsverschil zijn we wel aan bepaalde tijden verbonden. Maar als het bij ons rond 20.00 uur is dan is het in Nederland 24.00 uur. Iedereen slaapt dus bijna niemand zit te appen of te skypen. Dan zijn we echt als groep bij elkaar.
Maar als je zover weg bent denk je weleens: oohh ik mis het toch wel. Niet perse de personen maar meer het gewone rituelen die je thuis had. Je eigen bed, eigen huis, eigen eten enz. Maar wel leuk om het nu allemaal op een totaal andere manier aan te pakken.

Ik hoop een andere keer foto's te plaatsen maar daar heb ik nu even geen tijd voor.

Ik hou jullie op de hoogte.

Liefs Annerieke